സിവിലിയന്‍മാരില്‍ നിന്ന് സൈന്യത്തെ വേര്‍തിരിക്കുന്ന ഒരേയൊരു ഘടകം അവരുടെ കൈയില്‍ ആയുധമുണ്ടെന്നതും അത് ഉപയോഗിക്കാനുള്ള പരിശീലനം അവര്‍ക്ക് സിദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നതുമാണ്.
എസ്സേയ്‌സ്/മുസ്തഫ പി.എറയ്ക്കല്‍
ആധുനികം, പുരാതനം എന്ന വ്യത്യാസമില്ല; രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ നിലനില്‍പ്പ് ആയുധങ്ങളുടെ ആത്മവിശ്വാസത്തിലാണ്. എത്ര പരിഷ്‌കൃതരാകുമ്പോഴും കലഹവാസന ഉണര്‍ന്നു തന്നെയിരിക്കുന്നു. കീഴടക്കാനുള്ള ത്വര കൂട്ടില്‍ നിന്നിറങ്ങി മേയാനാരംഭിക്കുമ്പോഴൊക്കെ എതിരാളിയുടെ ആയുധ ബലമാണ് മനുഷ്യനെ സമാധാന പ്രിയനാക്കുന്നത്. ഇത് ഒരേസമയം മനുഷ്യത്വത്തിന്റെ പരിമിതിയും സാധ്യതയുമാണ്.
യുദ്ധത്തോടൊപ്പം സമാധാനത്തിന്റെയും നടത്തിപ്പുകാരായി ആയുധങ്ങള്‍ മാറുന്നുവെന്ന വിഷമ അലങ്കാരമാണ് വിടരുന്നത്. സൈന്യത്തെ സൈന്യമാക്കുന്നത് ആയുധമാണ്. സിവിലിയന്‍മാരില്‍ നിന്ന് സൈന്യത്തെ വേര്‍തിരിക്കുന്ന ഒരേയൊരു ഘടകം അവരുടെ കൈയില്‍ ആയുധമുണ്ടെന്നതും അത് ഉപയോഗിക്കാനുള്ള പരിശീലനം അവര്‍ക്ക് സിദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നതുമാണ്. അപ്പോള്‍ ഒരു രാഷ്ട്രത്തെ തകര്‍ക്കാനുള്ള ഏറ്റവും എളുപ്പ മാര്‍ഗം ഈ വ്യത്യാസം തകര്‍ക്കുകയെന്നതാണ്. സാധാരണ ജനങ്ങള്‍ക്ക് ആയുധം നല്‍കിയാല്‍ മതി. പരിശീലനം അവര്‍ കാലക്രമത്തില്‍ ആര്‍ജിച്ചു കൊള്ളും.
അഫ്ഗാന്‍-പാക്കിസ്ഥാന്‍ മേഖലയില്‍ സാമ്രാജ്യത്വം ഇത് ഭംഗിയായി നിര്‍വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. സോവിയറ്റ് നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള അഫ്ഗാന്‍ ഭരണകൂടത്തെ അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ മുജാഹിദീനുകള്‍ക്ക് ആയുധം നല്‍കുകയാണ് ചെയ്തത്. വെറുതെ ആയുധങ്ങള്‍ വിതറിക്കൊടുക്കുക തന്നെ. നജീബിനെ വിളക്കുകാലില്‍ കെട്ടിത്തൂക്കിയിട്ടും ഈ ആയുധങ്ങള്‍ ഉറയിലേക്ക് തിരികെപ്പോയില്ല. ഇന്നും അത് ചോര തേടി നടക്കുന്നു.
ഇന്ന് പക്ഷേ ഈ ആയുധങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം അത് വിതറിയവര്‍ തന്നെയാണ്. ബലൂചിസ്ഥാനിലും വസിറിസ്ഥാനിലും അമേരിക്ക ആളില്ലാ വിമാനങ്ങളില്‍ (ഡ്രോണ്‍) ബോംബ് വര്‍ഷിക്കുന്നത് ഈ ആയുധങ്ങളെ പ്രതിരോധിക്കാനാണ്. സിവിലിയന്‍ സമൂഹത്തില്‍ ഒഴുകിപ്പരന്ന ആയുധങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ അധീശത്വത്തിന്റെ പുതിയ ആയുധശേഷി പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കാന്‍ അമേരിക്കക്ക് ആളില്ലാ വിമാനങ്ങള്‍ തന്നെ വേണ്ടി വന്നു.
ലിബിയ ഈ ആയുധമേറിന്റെ ഏറ്റവും പുതിയ അധ്യായമാണ്. ലിബിയന്‍ അധ്യായത്തിന്റെ ഓരോ താളിലും ചോര പുരണ്ടിരിക്കുന്നു. കേണല്‍ മുഅമ്മര്‍ ഗദ്ദാഫിയെ കൊന്ന് കുഴിച്ചു മൂടാന്‍ ഒരുമ്പെട്ടിറങ്ങിയവര്‍ ആ കൃത്യം സ്വയം ചെയ്തിരുന്നുവെങ്കില്‍ ലിബിയ ഇങ്ങനെ നിതാന്തമായ വേദനയില്‍ അകപ്പെടില്ലായിരുന്നു. വിമത ഗ്രൂപ്പുകള്‍ക്ക് ടണ്‍ കണക്കിന് ആയുധങ്ങള്‍ നല്‍കുകയാണ് ചെയ്തത്. ട്രിപ്പോളിയിലും ബെന്‍ഗാസിയിലും റോഡരികില്‍ സംഹാരശേഷിയുള്ള ആയുധങ്ങള്‍ കുന്നുകൂടി. ആര്‍ക്കും സായുധനാകാം. മനുഷ്യരെ വകവരുത്താം. അതോടെ ലിബിയന്‍ സൈന്യം സൈന്യമല്ലാതായി. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ യുദ്ധ പ്രഭുക്കളുടെ നാടായ ലിബിയയില്‍ ഓരോ ഗ്രൂപ്പിനും ഇന്ന് അത്യന്താധുനിക ആയുധങ്ങളുണ്ട്.
ഗദ്ദാഫിയെ ഭയന്ന് അടങ്ങിയിരുന്നവര്‍ ഇന്ന് എല്ലാ കെട്ടുകളും പൊട്ടിച്ചിറങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഗദ്ദാഫിയുടെ “ദുര്‍ഭരണത്തില്‍” നിന്ന് ലിബിയന്‍ ജനത ഭരണമില്ലായ്മയുടെ കെടുതിയിലേക്കാണ് പതിച്ചിരിക്കുന്നത്. ട്രിപ്പോളി വിമാനത്താവളം “അല്‍ ഔഫിയ” എന്ന തീവ്രവാദ ഗ്രൂപ്പ് പിടിച്ചെടുത്തുവെന്നാണ് ഏറ്റവും ഒടുവില്‍ വന്ന വാര്‍ത്ത. ഭരണസാരഥ്യം വഹിക്കുന്ന ദേശീയ പരിവര്‍ത്തന കൗണ്‍സില്‍ പകച്ചു പോയി. എതിര്‍ ഗ്രൂപ്പുകള്‍ തട്ടിക്കൊണ്ടു പോയ തങ്ങളുടെ കമാന്‍ഡറെ വിട്ടുകിട്ടാനാണ് വിമാനത്താവളം ഔഫിയ പിടിച്ചത്. സര്‍ക്കാര്‍ നിസ്സഹായമാണ്.
ഇനി സിറിയയാണ്. അവിടെ ഫ്രീ സിറിയന്‍ ആര്‍മിയെന്ന വിമത സായുധ വിഭാഗം ലക്ഷണമൊത്ത സൈന്യമായിരിക്കുന്നു. എത്ര വേണമെങ്കിലും കൊന്നൊടുക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് ഇന്ന് സാധിക്കും. കപ്പല്‍ കണക്കിന് ആയുധങ്ങളാണ് സിറിയയിലെത്തിയത്.
ഇനി സിറിയയാണ്. അവിടെ ഫ്രീ സിറിയന്‍ ആര്‍മിയെന്ന വിമത സായുധ വിഭാഗം ലക്ഷണമൊത്ത സൈന്യമായിരിക്കുന്നു. എത്ര വേണമെങ്കിലും കൊന്നൊടുക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് ഇന്ന് സാധിക്കും. കപ്പല്‍ കണക്കിന് ആയുധങ്ങളാണ് സിറിയയിലെത്തിയത്. ഹമയിലും ഹൗലയിലും ഹംസിലും ദമസ്‌കസിലുമൊക്കെ അത് ഒഴുകിപ്പരന്നിരിക്കുന്നു. കൂട്ടക്കൊലകള്‍ നിര്‍വഹിക്കുന്നത് ആരാണെന്ന് തിട്ടപ്പെടുത്താനാകാത്ത സ്ഥിതിയാണ്. ഹൗലയില്‍ ഈയിടെ നടന്ന കൂട്ടക്കൊലയില്‍ 120 പേരാണ് മരിച്ചത്. മരിച്ചവരിലേറെയും സ്ത്രീകളും കുട്ടികളുമാണ്. ആരാണ് കൊന്നത്? സൈന്യമാണെന്ന് വിമതര്‍ ആണയിടുന്നു. അല്ല, സിറിയയില്‍ അന്താരാഷ്ട്ര ഇടപെടല്‍ എളുപ്പമാക്കാന്‍ വിമതര്‍ ചെയ്ത കൊടുംക്രൂരതയാണെന്ന് പ്രസിഡന്റ് ബശര്‍ അല്‍ അസദ് തീര്‍ത്തു പറയുന്നു. തര്‍ക്കമില്ലാത്ത സത്യം മരണം മാത്രമാണ്. ആര് കൊന്നു എന്ന ചോദ്യത്തിന് കൃത്യമായ ഉത്തരമില്ല. രണ്ട് കൂട്ടര്‍ക്കും തുല്യമായ ഉത്തരവാദിത്വമുണ്ടെന്നാണ് അല്‍പ്പസ്വല്‍പ്പം നിഷ്പക്ഷതയുള്ള മനുഷ്യാവകാശ സംഘടനകള്‍ പറയുന്നത്. എന്നുവെച്ചാല്‍ സൈന്യത്തെപ്പോലെ കൊന്നൊടുക്കാനുള്ള ശേഷി വിമതര്‍ക്കുണ്ടെന്നു തന്നെ. വിമതര്‍ക്ക് ആയുധം നല്‍കണമെന്ന് ആദ്യം വാദിച്ച സഊദിക്ക് അഭിമാനിക്കാം. തീര്‍ത്തും സങ്കുചിതമായ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടി പാശ്ചാത്യര്‍ നടത്തുന്ന കരുനീക്കങ്ങള്‍ക്ക് വായ്ത്താരിയിടാന്‍ നടക്കുന്ന ഗള്‍ഫ് ഭരണാധികാരികളുടെ മുഖത്താണ് ഹൗലയിലെ കുട്ടികളുടെ ചുടുചോര വന്നുവീഴുന്നത്.
സിറിയയില്‍ നേരിട്ടുള്ള സൈനിക നടപടിയിലേക്ക് അമേരിക്കയും കൂട്ടാളികളും ഉടനെ ചാടിയിറങ്ങില്ലെന്നു തന്നെയാണ് മനസ്സിലാകുന്നത്. കാരണം, ബശര്‍ അല്‍ അസദിനെ ഉടനടി പുറത്താക്കണം എന്ന ലക്ഷ്യം അവര്‍ക്കില്ല. ബശറിന്റെ പിതാവ് ഹാഫിസ് അസദ് തൊട്ട് തുടങ്ങിയ തുരങ്ക സൗഹൃദത്തിന്റെയോ നീക്കു പോക്കിന്റെയോ തുടര്‍ച്ചയാണത്. ഗോലാന്‍ കുന്നുകളുടെ പേരില്‍ ഇസ്‌റാഈലും ലബനാനുമായുള്ള തര്‍ക്കത്തിലായാലും ഇറാഖ് – ഇറാന്‍ സംഘര്‍ഷത്തിലായാലും ഒരു മൃദു സമീപനമാണ് ബശര്‍ ഭരണകൂടം പുറത്തെടുത്തത്.
ആയുധക്കച്ചവടത്തിന് ഏറ്റവും നല്ല ഭരണക്രമം ജനാധിപത്യമാണെന്ന് വന്നിരിക്കുന്നു. അമേരിക്ക ജനാധിപത്യം ‘സ്ഥാപിച്ച’ രാജ്യങ്ങളെല്ലാം ഇന്ന് നല്ല കമ്പോളങ്ങളാണ്.
അതിനാല്‍ ഉപരോധം വഴിയും വിമതരെ കൂടുതല്‍ ആയുധസജ്ജരാക്കിയും സിറിയയില്‍ പരോക്ഷ യുദ്ധം നടത്തുകയെന്ന തന്ത്രത്തിനാണ് ഇപ്പോള്‍ മുന്‍ഗണന. (ഇനി അഥവാ ഈ കൂട്ടപ്പൊരിച്ചിലിനിടയില്‍ അസദ് അധികാരം ഒഴിഞ്ഞാല്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പിലൂടെ അധികാരം പിടിക്കാനിടയുള്ള ബ്രദര്‍ഹുഡുമായി ബാന്ധവം ഉറപ്പിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ബ്രദര്‍ഹുഡ് ഇപ്പോള്‍ ചിത്രത്തില്‍ ഇല്ലാത്തത് നോക്കേണ്ട. സമയമാകുമ്പോള്‍ അത് മെല്ലെ പൊങ്ങിവരും.)
കോഫി അന്നന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ സമാധാന സംഘത്തെ അയച്ചതും അദ്ദേഹം മുന്നോട്ട് വെച്ച ആറിന പദ്ധതി പൊളിച്ചത് ബശര്‍ അല്‍ അസദാണെന്ന് ആരോപിക്കുന്നതുമെല്ലാം ശക്തമായ ഉപരോധത്തിന് മണ്ണൊരുക്കാന്‍ വേണ്ടിയാണ്. കഴിഞ്ഞ ദിവസം വിളിച്ചുചേര്‍ത്ത യു എന്‍ പൊതുസഭയുടെ പ്രത്യേക സമ്മേളനത്തില്‍ വിവിധ രാജ്യങ്ങള്‍ എടുത്ത നിലപാട് 
പരിശോധിച്ചാല്‍ ഇത് വ്യക്തമാകും.
സിറിയന്‍ ജനത ചോരയൊലിപ്പിച്ചാണ് നില്‍ക്കുന്നതെന്ന് സെക്രട്ടറി ജനറല്‍ ബാന്‍ കി മൂണ്‍ ആമുഖ പ്രസംഗത്തില്‍ പറഞ്ഞു. “അന്നന്‍ തന്ന വിവരങ്ങള്‍ ഞെട്ടിക്കുന്നതാണ്. സിറിയന്‍ ജനത നിര്‍ഭയത്വം ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അന്താരാഷ്ട്ര സമൂഹത്തിന്റെ ശക്തമായ നടപടിയാണ് അവര്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. ഇനി നോക്കി നില്‍ക്കാന്‍ ഒട്ടും സമയമില്ലെ”ന്ന് മൂണ്‍ മൊഴിഞ്ഞു. സാധാരണഗതിയില്‍ ഇത്തരമൊരു മൊഴിക്ക് പിറകേ നടപടി വരേണ്ടതാണ്. റഷ്യയും ചൈനയും തടസ്സം നില്‍ക്കുന്നതാണ് പ്രശ്‌നം.
ഉപരോധമെന്ന ആശയത്തിന് എതിരല്ലെന്ന് റഷ്യ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, അന്നന്‍ ദൗത്യം പരാജയപ്പെടുത്തിയതിന്റെ പാപഭാരം ഭരണകൂടത്തില്‍ മാത്രം കെട്ടിവെക്കുന്നത് ശരിയല്ലെന്ന് റഷ്യയും ചൈനയും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. വിമതരുടെ പങ്ക് കൂടി അന്വേഷിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്ന് അവര്‍ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. വിമത ഗ്രൂപ്പുകളെ ആയുധസജ്ജരാക്കിയതിലേക്കാണ് അത്തരമൊരു അന്വേഷണം ചെന്നെത്തുക. ഇടപെടണമെന്ന് ശഠിക്കുന്ന യു എന്നില്‍ സ്വാഭാവികമായും ഒരു ചോദ്യം ഉയരും. ആര് പറഞ്ഞിട്ടാണ് സിറിയയിലേക്ക് ആയുധക്കപ്പലുകള്‍ നീങ്ങിയത്? അന്താരാഷ്ട്ര സമൂഹമെന്ന കള്ളത്തരത്തെയാണ് ഈ ചോദ്യം പ്രതിക്കൂട്ടില്‍ നിര്‍ത്തുന്നത്.
തീര്‍ച്ചയായും റഷ്യയും ചൈനയും ഉയര്‍ത്തുന്ന പ്രതിരോധം നിക്ഷിപ്ത താത്പര്യത്തോടെ തന്നെയാണ്. സാമ്പത്തികവും ആയുധ വ്യാപാരപരവുമായ ദീര്‍ഘകാല ബന്ധത്തിന്റെ ഉപകാരസ്മരണ മാത്രമാണത്. ലിബിയയില്‍ സംഭവിച്ചത് പോലെ അവസാന നിമിഷം അത് ദുര്‍ബലമാകും. വീറ്റോ രാജ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു ഘട്ടം വരെ മാത്രമേ സമാന്തരമായിരിക്കാനാകുകയുള്ളൂ. പിന്നെ അവ കൂട്ടിമുട്ടും. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ അവ വീറ്റോ രാജ്യങ്ങളായത്.
സിറിയയിലെ പ്രശ്‌നങ്ങളെ ഇറാനുമായി കൂട്ടിക്കെട്ടുന്നതിലാണ് ഇപ്പോള്‍ അമേരിക്കയുടെ ശ്രദ്ധ. ഇറാനാണത്രേ സിറിയക്ക് പിന്തുണ നല്‍കുന്നത്. ഗള്‍ഫ് രാജ്യങ്ങളുടെ സിറിയാ വിരുദ്ധ വികാരം ജ്വലിപ്പിച്ച് നിര്‍ത്തുന്നതിനും ശിയാ-സുന്നി വംശീയ വികാരം കടത്തി വിടുന്നതിനുമാണ് ഈ പ്രചാരണം. ചിത്രം വളരെ വ്യക്തമാണ്. സിറിയയില്‍ ഭരണമാറ്റം ഉണ്ടായാലും ഇല്ലെങ്കിലും അവിടെ നിതാന്തമായ അസ്ഥിരത ഉറപ്പാക്കിക്കഴിഞ്ഞു. നേരിട്ടുള്ള സൈനിക നടപടി ഉണ്ടായാലും ഇല്ലെങ്കിലും കൂട്ടക്കൊലകളും.
ആയുധക്കച്ചവടത്തിന് ഏറ്റവും നല്ല ഭരണക്രമം ജനാധിപത്യമാണെന്ന് വന്നിരിക്കുന്നു. അമേരിക്ക ജനാധിപത്യം “സ്ഥാപിച്ച” രാജ്യങ്ങളെല്ലാം ഇന്ന് നല്ല കമ്പോളങ്ങളാണ്.
കടപ്പാട്:സിറാജ്