കൊച്ചുപ്രേമന്‍ ചേട്ടന്‍ ഒരു തോറ്റ മനുഷ്യനായാണ് അവസാന സിനിമയില്‍ അഭിനയിക്കുന്നത്. അദ്ദേഹത്തോളം ജയിച്ച മനുഷ്യരില്ല എന്ന് തോന്നും. ആ ചെറിയ ശരീരം ഒരു പൊലീസ് സ്റ്റേഷന്‍ കസേരയില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ഭാരങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ഞെരുങ്ങുന്നത് കാണാം.
മരണവും ജീവിതവും തമ്മിലുള്ള ബല പരീക്ഷണങ്ങളില്‍ തളര്‍ന്ന് പോയ ഒരാളായി ഒരു ഗോവണിക്ക് കീഴില്‍ അയാള്‍ നില്‍ക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍, പടച്ചവനേ, അയാളിനി ഇല്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്തുപോയി.
ഒരു ഇന്ററോഗേഷനില്‍ രണ്ട് വരിയില്‍ അയാളൊരു ജീവിതം വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. അയാളുടെ, മകന്റെ, കുടുംബത്തിന്റെ. കൊച്ചുപ്രേമന്‍ എന്ന നടന്റെ കുറച്ച് നേരങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി മാത്രം വേണമെങ്കില്‍ ‘തങ്കം’ കാണാം. ഈ സിനിമ, ആ മനുഷ്യനുള്ള ട്രിബൂട്ട് കൂടിയാണ്.
മാത്യുവെന്ന തൃശൂരിലെ സ്വര്‍ണകച്ചവടക്കാരന്, മുത്തെന്ന പേര് ലേശം ഓവറല്ലേ എന്ന് തോന്നും. അല്ല, ബിജുമേനോന്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്ന കഥാപാത്രത്തിനല്ല. ‘ക്രാഫ്റ്റേല്ലേ നമുക്കറിയൂ, മാര്‍ക്കറ്റിങ് അവനാ’ എന്നോ മറ്റോ മുത്ത് പറയുന്നുണ്ട്. ഇതുപോലെ ഒരു മനുഷ്യനായി മാറാന്‍ പ്രയാസമാണ്.
പക്ഷേ ഡയലോഗ് ഡെലിവറി മുതല്‍ ഒരോ ഇഞ്ചിലും ബിജുമേനോന്‍ തനൊരു ഒരു അസാധ്യനടന്‍ കൂടിയാണ് എന്ന് അടിവരയിടുന്നുണ്ട്. ഒരു പൊലീസ് സ്റ്റേഷന്‍ രംഗത്ത്, കൂട്ടുകാരന്‍ താനൊരു തോല്‍വിയാണ് എന്നാക്ഷേപിക്കുമ്പോള്‍, ഒരു കാറിലിരുന്ന് മരിച്ച് പോയ ചങ്ങാതിയുടെ കൂടെ നില്‍ക്കാന്‍ പറ്റാതായിപ്പോയതില്‍ സങ്കടപ്പെടുമ്പോള്‍ ബിജുമേനോന്‍ സൂക്ഷ്മമായി മുത്തായി മാറുന്നു. എന്തൊരു തരം ആഴമേറിയ അനുഭവമാണത്!
രണ്ട് വിനീതുമാരുണ്ട്. വിനീത് ശ്രീനിവാസനെന്ന പ്രശസ്ത ചലച്ചിത്രകാരനും വിനീത് തട്ടില്‍ എന്ന നടനും. ആ രണ്ട് പേരും തങ്ങളുടെ വിനീത സാന്നിധ്യങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ച് ആധികാരികതയോടെ, തെല്ലഹങ്കാരത്തോടെ അഭിനേതാക്കളുടെ വലിയ കസേരകളില്‍ ഇരിക്കുകയാണ് ഇവിടെ.
