സ്പിരിച്വല്‍/ഷൗക്കത്ത്
അദ്ധ്യായം പത്ത്
സമാധാനമാണ് ജീവിതലക്ഷ്യം എന്ന കാര്യത്തില്‍ ആര്‍ക്കും എതിരഭിപ്രായമുണ്ടാവാനിടയില്ല. സമാധാനംനിറഞ്ഞ ഒരു ജീവിതം സുസ്ഥിരമാക്കുകയെന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെയാണ് ഭൗതികസാഹചര്യങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുവാനായി മനുഷ്യന്‍ നെട്ടോട്ടമോടുന്നത്. സമാധാനപരമായ ജീവിതത്തിന് അത് അത്യാവശ്യം തന്നെയാണ്. എന്നാല്‍ ഭൗതികസാഹചര്യങ്ങള്‍ മെച്ചപ്പെടുന്നതിനനുസരിച്ച് സമാധാനം കൂടുന്നതായി കാണുന്നില്ല. ഈ യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തിലേക്ക് കണ്ണുതുറന്നു നോക്കാന്‍ നാം ഒരിക്കലും തയ്യാറാവുന്നുമില്ല. എവിടെയാണ് നമുക്കു് പിഴച്ചത്? []
ഇത്തിരിനാള്‍ ഈ ഭൂമിയില്‍ ജീവിച്ച് കടന്നുപോകേണ്ടവരാണ് നാം. ഇതിനുമുമ്പ് ഒരു ജീവിതമുണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് നമുക്കറിയില്ല. മരണശേഷം ജീവിതം തുടരുമോ എന്ന കാര്യത്തിലും നമുക്ക് യാതൊരു ഉറപ്പുമില്ല. എന്നാല്‍ നമ്മുടെ അനുഭവത്തില്‍ ഈ ജീവിതം സത്യമായാണ് അനുഭവപ്പെടുന്നത്. ആ ജീവിതമാണെങ്കില്‍ കുറച്ചുനാള്‍ മാത്രമെയുള്ളൂ. ഇതെല്ലാം നമുക്കറിയാവുന്നതാണ്. എന്നിട്ടും നമ്മുടെ ആവശ്യങ്ങളുടെ ആധിക്യം കാണുമ്പോള്‍ നമുക്ക് മരണമില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ച മട്ടാണ്.
സമാധാനം നിറഞ്ഞ നിമിഷങ്ങളില്‍ ആവശ്യങ്ങള്‍ കുറവായിരിക്കും.
സമാധാനം നിറഞ്ഞ നിമിഷങ്ങളില്‍ ആവശ്യങ്ങള്‍ കുറവായിരിക്കും. ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കുമേല്‍ ആവശ്യങ്ങള്‍ വന്നുനിറയുന്ന ബോധം അസ്വസ്ഥമായിരിക്കും. ആവശ്യങ്ങള്‍ നിറവേറുമ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ സമാധാനം ലഭിക്കുമെന്നു നാം ധരിക്കുന്നു. ഓരോ നിറവേറലുകളും കൂടുതല്‍ ആവശ്യങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതായാണ് അനുഭവം. ആവശ്യങ്ങളെ പരിമിതപ്പെടുത്തിയാല്‍മാത്രമെ ഹൃദയത്തില്‍ ഒഴിവുണ്ടാകൂ. ഹൃദയത്തില്‍ ഒഴിവുണ്ടായാലേ സമാധാനമുണ്ടാകൂ. ഇതൊന്നും പുതിയ അറിവല്ല. നാം സദാ അനുഭവിക്കുന്നതാണ്. ഈ അറിവിനു മുകളില്‍ ധ്യാനനിരതരാവാന്‍ നാം തയ്യാറാവുന്നില്ലെന്നുമാത്രം.
പുല്ലാങ്കൂഴലില്‍നിന്നും സംഗീതം ഒഴുകിവരുന്നത് അതിനകം പൊള്ളയായതുകൊണ്ടാണ്. ജീവിതവും അങ്ങനെയായിരിക്കണം. ഭൗതികവും ആത്മീയവുമായ ആര്‍ജ്ജിക്കലുകളെല്ലാം ഹൃദയത്തില്‍ ഒഴിവനുഭവിക്കാന്‍ ഉതകുന്നതാവണം. എങ്കില്‍ മാത്രമെ സമാധാനത്തിന്റെ നാദധാര ജീവിതത്തിന്റെ അന്തര്‍ധാരയായി ഒഴുകിയെത്തുകയുള്ളൂ. എല്ലാവരും പറയാറുണ്ട്; എല്ലാം ഒന്ന് സെറ്റ്ല്‍ ചെയ്തിട്ടുവേണം കുറച്ചുനാള്‍ വെറുതെയിരിക്കാന്‍ എന്ന്. ആ അനങ്ങാതിരിക്കല്‍, ഒഴിഞ്ഞിരിക്കല്‍, അനുഭവിക്കാനാണ് എല്ലാം ഉണ്ടാക്കുന്നത്. അതു മറക്കാതിരിക്കണം. അല്ലാതെ വേണ്ടതും വേണ്ടാത്തതുമെല്ലാം വാരിക്കൂട്ടി സ്വന്തമാക്കാന്‍ വേണ്ടിയല്ല നാം ജീവിക്കുന്നത്. അല്ലെങ്കില്‍ ജീവിക്കേണ്ടത്.
ഒഴിവ് ഒരു കുറവല്ല. അതു ശക്തിയാണ്, നിറവാണ്. ശരീരത്തെയും മനസ്സിനെയും ഉപയോഗയോഗ്യമാക്കണമെങ്കില്‍ ചിന്തയുടെ ഒഴിവുണ്ടാകണം. ചിന്തകളുടെ ആവരണമൊഴിയുമ്പോള്‍ മാത്രമെ സഹജനിലയില്‍ നമുക്ക് നമ്മെ അനുഭവിക്കാനാകൂ. അപ്പോള്‍ മാത്രമെ നാം ഉപയോഗയോഗ്യരാവുന്നുള്ളൂ. ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതിന്റെ മഹത്വം അറിയുന്നത് ആ ഒഴിവിന്റെ ശാന്തിയിലാണ്. പൂര്‍ണ്ണമായ ഒഴിവിലാണ് നിറവനുഭവിക്കാനാവുക. അതിനാല്‍ ഉള്ളതിന്റെ പ്രയോജനമിരിക്കുന്നത് ഇല്ലായ്മയിലാണെന്ന് ലാവോത്സു പറയുന്നതു് എത്രസത്യം.
സോക്രട്ടീസിനെയാണ് ഓര്‍മ്മവരുന്നത്. “”എനിക്കൊന്നും അറിയില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം. അതാണ് ഏറ്റവുംവലിയ അറിവെങ്കില്‍ ആ അറിവെനിക്കുണ്ട്.”” അദ്ദേഹം പറയുന്നു. മഹത്തായ അറിവാണത്. ഒന്നും അറിയില്ലെന്നും അറിയാനാവില്ലെന്നും അറിയുക. ആ അറിവില്ലായ്മ ഒരു വലിയ ഒഴിവു് ബോധത്തിലുണ്ടാക്കുന്നു. അവിടെ പിന്നെ വന്നുനിറയുക ആഴമേറിയ നിറവാണ്. ആ നിറവിന്റെ ശക്തി അഭയമാണ്. അഭയത്തിലായതിനാലാവാം സോക്രട്ടീസിന് മൗനമന്ദഹാസത്തോടെ മരണത്തെ സ്വീകരിക്കാനായത്. മരണത്തിനുമുമ്പേ മരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞതിന്റെ മഹത്വമാണത്.
വണ്ടിച്ചക്രത്തിന്റെയും കുടത്തിന്റെയും മുറിയുടെയും ഉദാഹരണത്തിലൂടെ ഉള്ളതിന്റെ പ്രയോജനമിരിക്കുന്നത് ഇല്ലായ്മയിലാണെന്ന് ലാവോത്സു പറയുമ്പോള്‍ സോക്രട്ടീസും ബോധിധര്‍മ്മനും രമണമഹര്‍ഷിയുമെല്ലാം ഉള്ളില്‍ വന്നുനിറയുന്നു. അവരെയെല്ലാം സ്മരിക്കുമ്പോള്‍ ഉള്ളില്‍നിന്നും എന്തൊക്കെയോ അഴിഞ്ഞുവീഴാനും ഒഴിഞ്ഞുപോകാനും തുടകൂം. ഒഴിവനുഭവപ്പെടുന്ന ഇടങ്ങളിലേക്കാണ് നാം അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ ആകൃഷ്ടരാവുന്നത്. സകലമഴിഞ്ഞു തണിഞ്ഞ് കേവലത്തിന്‍ മഹിമയുമറ്റ് മഹസ്സിലാണിടേണമെന്ന് നാരായണഗുരു പറയുന്നതും ഈ ഇല്ലായ്മയുടെ മഹത്വമറിഞ്ഞതിനാലാണ്.
ഷൗക്കത്തിന്റെ “താവോയുടെ പുസ്തകം” എന്ന ഈ പംക്തിയിലെ മറ്റ് അദ്ധ്യായങ്ങള്‍ വായിക്കുക: