സ്പിരിച്വല്‍/ഷൗക്കത്ത്
അദ്ധ്യായം പന്ത്രണ്ട്‌
ആസ്വാദന
ഗുരു നിത്യചൈതന്യയതി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആത്മകഥയില്‍ നടരാജഗുരുവുമായി പിണങ്ങി ഇറങ്ങിപ്പോകുന്ന പലസന്ദര്‍ഭങ്ങളും സത്യസന്ധതയോടെ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ വചനങ്ങള്‍ വായിച്ചപ്പോള്‍ ഉള്ളില്‍ നിറഞ്ഞുവന്നത് അതാണ്. ഒരിക്കല്‍ വര്‍ക്കല ഗുരുകുലത്തില്‍വെച്ച് പുസ്തകങ്ങളും വസ്ത്രങ്ങളും നിറച്ച സഞ്ചിയുമായി നിത്യ ഗുരുകുലം വിട്ട് പുറത്തിറങ്ങി. ആ പിണക്കത്തിന് പ്രധാന കാരണക്കാരനായ വ്യക്തിയോട് പോലീസിനെ വിളിക്കാന്‍ നടരാജഗുരു പറഞ്ഞു.[]
നടരാജഗുരുവിന്റെ പുസ്തകങ്ങളെല്ലാം മോഷ്ടിച്ചാണ് നിത്യ പോകുന്നതെന്നാണ് നടരാജഗുരുവിന്റെ ആരോപണം. അതോടെ നിത്യന് കലി കയറി. സഞ്ചികളെല്ലാം നടരാജഗുരുവിന്റെ മുമ്പില്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു: “”ഇവിടെനിന്നും ഒരു സാധനവും എനിക്കാവശ്യമില്ല. ഇതാ, എല്ലാം എടുത്തുകൊള്ളൂ.”” അപ്പോള്‍ നടരാജഗുരു പറഞ്ഞു: “”ശരി, ആ സഞ്ചികള്‍ അകത്തേക്കെടുക്കൂ.”” നിത്യ ഗേറ്റ് കടന്നു പുറത്തേക്ക് നടന്നു. നടരാജഗുരു പിന്നാലെചെന്നു വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: “”നിങ്ങള്‍ക്കു ഭ്രാന്താണ്. ശുദ്ധഭ്രാന്ത്. സമൂഹത്തിലേക്ക് ഒരു ഭ്രാന്തനെ പറഞ്ഞുവിടുന്നത് ആപത്താണ്.”” ഗുരു തുടര്‍ന്നു: “”ഒരു സര്‍ക്കസ്സ് കൂടാരത്തില്‍നിന്നും ഒരു കടുവ തെരുവിലേക്ക് ഓടാന്‍ ശ്രമിച്ചാല്‍ സര്‍ക്കസ്സുകാരന്‍ അതനുവദിക്കുമോ? അതുകൊണ്ടു് നിങ്ങള്‍ കൂട്ടിലേക്കുതന്നെ തിരിച്ചു കയറുക.””
നടരാജഗുരു നിത്യന്റെ കൈയില്‍ കടന്നുപിടിച്ചു. ആര്‍ദ്രമായ സ്വരത്തില്‍ തുടര്‍ന്നുപറഞ്ഞു: “”നിങ്ങളെവിടെപ്പോയാലും ഇതോര്‍ക്കുക: “ആലാപമാത്രമഖിലം!” മറ്റൊരാളില്‍നിന്നും നമ്മള്‍ കേള്‍ക്കുന്നത്, എത്രയൊക്കെയായാലും, അന്തരിക്ഷത്തില്‍ മുഴകൂന്ന ഒരു സ്പന്ദനം മാത്രമാണ്. പുകഴ്ത്തലോ ഇകഴ്ത്തലോ ആയി അതു നമുക്കു തോന്നിയേക്കാം. എല്ലാ ദൈ്വതഭാവങ്ങളെയും മറികടക്കാനും, സമചിത്തത എപ്പോഴും നിലനിറുത്താനുമുള്ള കഴിവാണ് യഥാര്‍ത്ഥ ആത്മീയത.”” ലാവോത്സു പറയുന്നു: “”അപമാനത്തെ പൂര്‍ണ്ണ മനസ്സോടെ സ്വീകരിക്കുക.””
ഇതു പറയാനെളുപ്പമാണ്. പക്ഷേ, ഓരോ പ്രാവശ്യം അപമാനിതരാകുമ്പോഴും ദുരഭിമാനത്തിന്റെ മുള്‍മുനകൊണ്ട് ഹൃദയം വിങ്ങിനീറുന്ന അനുഭവമാണ് നമുക്ക്. ഇത്തരം സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലെല്ലാം നിയന്ത്രണംവിട്ട് പ്രതികരിക്കാതിരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞേക്കാം. എന്നാല്‍ ആ നീറ്റല്‍ എപ്പോഴെങ്കിലും ഉണര്‍ന്ന് വരാതിരിക്കില്ല. അതെവിടുന്നു വരുന്നു എന്നറിയണം. നാം നമുക്കു കല്പിച്ച് നല്കിയിട്ടുള്ള അമിതമായ പ്രാധാന്യം തന്നെയാണ് മുഖ്യപ്രശ്‌നം.
ഒരിക്കല്‍ ഹുവൈസ് എന്ന സൂഫിയോട് ഒരാള്‍ ചോദിച്ചു: “”നിങ്ങള്‍ക്ക് പണമില്ല, പ്രശസ്തിയില്ല, അധികാരമില്ല. കിടക്കാന്‍ സ്വന്തമായി ഒരിടമില്ല. ഉടുക്കാന്‍ നല്ലൊരു വസ്ത്രം പോലുമില്ല. എനിക്കാണെങ്കില്‍ ഇതെല്ലാം ആവശ്യത്തില്‍ കൂടുതലുണ്ട്. എന്നിട്ടും ഒരു സമാധാനവുമില്ല. നിങ്ങളാകട്ടെ വളരെ ആഹ്ലാദത്തോടെ ആശങ്കകളേതുമില്ലാതെ കഴിയുന്നു. തെളിനീര്‍തടാകംപോലെ നിങ്ങളുടെ ഹൃദയം ശാന്തമായിരിക്കുന്നത് എനിക്ക് അനുഭവിക്കാനാവുന്നുണ്ട്. ഇതെങ്ങനെ കഴിയുന്നു?””
സൗമ്യമായി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടു് ഹുവൈസ് പറഞ്ഞു: “”സുഹൃത്തേ, രാത്രിയാവുമ്പോഴേക്കും ഇല്ലാതാകാവുന്നതാണ് ഈ ജീവിതമെന്നെനിക്കറിയാം. പിന്നെ ഞാനെന്തിന് ആശങ്കപ്പെടണം.””
ഹുവൈസ് പറഞ്ഞു: “”നിങ്ങള്‍ അതറിയുന്നു. എന്നാല്‍ ഞാനത് അനുഭവിക്കുന്നു.””
ഹുവൈസിന് ജീവിതത്തിന്റെ നിസ്സാരത വെറും അറിവ് മാത്രമായിരുന്നില്ല. രക്തത്തില്‍ അലിഞ്ഞുചേര്‍ന്ന അനുഭവമായിരുന്നു. ആനുഭൂതികമായ അറിവ്. ആശകളുടെ ലോകങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അന്തരംഗം വ്യാപരിച്ചില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആശങ്കകള്‍ അദ്ദേഹത്തെ സ്പര്‍ശിച്ചുമില്ല. ജീവിതത്തെ അതിന്റെ തനിമയില്‍ അനുഭവിച്ച് അരങ്ങൊഴിയാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു. എന്നാല്‍ നമ്മളോ? നാം ധ്യാനിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നുണ്ട്. വായിക്കുന്നുണ്ട്. ദൈവത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ട്. ഗുരുക്കന്മാരെ സേവിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാല്‍ ഇതുകൊണ്ടൊന്നും ഒരു പ്രയോജനവുമുണ്ടാകുന്നില്ല. ആശകള്‍ കുറഞ്ഞ് വരണം. ആവശ്യങ്ങള്‍ പരിമിതപ്പെടണം. ജീവിതം ലളിതമാകണം. എങ്കിലേ സ്വാസ്ഥ്യമുണ്ടാകൂ. അപമാനങ്ങളെ സമചിത്തതയോടെ സ്വീകരിക്കാനാവൂ.
ലാവോത്സു തുടര്‍ന്ന് പറയുന്നു: “”ദൗര്‍ഭാഗ്യത്തെ മനുഷ്യസഹജമെന്നറിഞ്ഞ് സ്വീകരിക്കുക.”” ശരീരത്തില്‍ വര്‍ത്തിക്കുന്നിടത്തോളം ഉണ്ടായി, നിലനിന്ന്, ഇല്ലാതാകുന്ന വൈകാരികതകളുടെ ഏറ്റിറക്കങ്ങള്‍ സ്വാഭാവികമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് തിതിക്ഷയെ പരമപ്രധാന സാധനയായി കരുതിപ്പോരുന്നത്. വെറും സഹനമല്ല തിതിക്ഷ. പ്രതികാരബുദ്ധികൂടാതെയും ചിന്താവിലാപങ്ങളില്ലാതെയുമുള്ള സഹനമാണത്. കടലില്‍ തിരമാലകള്‍ വന്നുംപോയുമിരിക്കുമെന്ന അറിവ് എത്ര സ്വാഭാവികമാണോ അതുപോലെയാണ് ശരീരമുള്ളിടത്തോളം സുഖദു:ഖാതികളും എന്നറിയുന്ന സാധകന്‍ ഇതിലൊന്നും വേവലാതിപ്പെടുകയോ കരഞ്ഞുവിളിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. വന്നുചേരുന്നതിനെയെല്ലാം പരാതിയില്ലാതെ സ്വീകരിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിയുന്നു. അതുകൊണ്ട് ലാവോത്സു പറയുന്നു: “”ശരീരമുള്ളതുകൊണ്ടാണ് ദൗര്‍ഭാഗ്യം വരുന്നത്. ശരീരമില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെന്തു ദൗര്‍ഭാഗ്യം?””
ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്നതൊന്നും തന്റെ ഇച്ഛാനുസാരമല്ലെന്നറിയുമ്പോള്‍ മാത്രമെ ഹൃദയത്തെ സ്വയം സമര്‍പ്പിക്കാന്‍ കഴിയൂ. അമ്മയുടെ ഗര്‍ഭത്തില്‍ കഴിഞ്ഞ പത്തുമാസക്കാലത്തെ സ്മരിച്ച് നാരായണഗുരു എഴുതിയ വരികളാണ് ഓര്‍മ്മയില്‍ നിറയുന്നത്;
“”ഗര്‍ഭത്തില്‍വെച്ച് ഭഗവാനടിയന്റെ പിണ്ഡം
എപ്പേരുമന്‍പൊടു വളര്‍ത്ത കൃപാലുവല്ലീ
കല്പിച്ചപോലെ വരുമെന്നു നിനച്ചു കണ്ടിട്ട
ര്‍പ്പിച്ചിടുന്നടിയനൊക്കെയുമകൂ ശംഭോ!””
“”വിനയത്തോടെ സ്വയം സമര്‍പ്പിക്കുക; എങ്കില്‍,
വിശ്വസ്തനായി എല്ലാറ്റിനെയും പരിപാലിക്കാനാവും.””
അതെ, എങ്കില്‍ മാത്രമെ വിശ്വസ്തനായിരിക്കാന്‍ നമുക്കാവൂ. നമ്മില്‍ “നാം” ശേഷിക്കുന്നിടത്തോളം നമ്മിലൊരിക്കലും സമര്‍പ്പണം സംഭവിക്കില്ല. നമുക്കാരെയും പരിപാലിക്കാനുമാവില്ല. നാം നമ്മുടേതല്ലെന്നും പ്രപഞ്ചത്തിലെ ഒരംശമാണെന്നറിയണം. കടലിലെ ഒരു തുള്ളി ജലം ആകെ കടലിന്റെ ഒരംശംമാത്രമാണെന്നും ഒപ്പം താന്‍ കടല്‍കൂടിയാണെന്നും തിരിച്ചറിയുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന വിനയാന്വിതമായ ഒരു സമര്‍പ്പണമുണ്ട. അതു മഹത്വമാര്‍ന്ന വിനയമാണ്. അപ്പോള്‍ നാം നമ്മെ സ്നേഹിക്കും. വ്യഷ്ടിയായ നമ്മെയല്ല. സമഷ്ടിയായ നമ്മെ. സ്വയം സ്നേഹിക്കുകയെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അതു ലോകത്തെ സ്നേഹിക്കലാണെന്നും ലോകത്തെ സ്നേഹിക്കുകയെന്ന പറഞ്ഞാല്‍ നമ്മെ സ്നേഹിക്കലാണെന്നും നാമറിയും. ലാവോത്സു തുടര്‍ന്ന് പറയുന്നു;
സ്വന്തം ആത്മാവുപോലെ ലോകത്തെ സ്നേഹിക്കുക; എങ്കില്‍,
സത്യസന്ധമായി എല്ലാറ്റിനെയും സംരക്ഷിക്കാനാവും.
ഷൗക്കത്തിന്റെ “താവോയുടെ പുസ്തകം” എന്ന ഈ പംക്തിയിലെ മറ്റ് അദ്ധ്യായങ്ങള്‍ വായിക്കുക: