അന്ന് അവിടുത്തെ താമസക്കാര്‍ അറബികള്‍ ആയിരുന്നില്ല. ഹിത്യര്‍, പെരിസ്യര്‍, യബൂസ്യര്‍, കാനാന്യര്‍ എന്നിങ്ങനെ തദ്ദേശവാസികളായ ജനങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു. അവരെ കൊന്നും മുടിച്ചും നാടു കടത്തിയുമാണ് ഏതാണ്ട് 3200 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് യഹൂദര്‍ പുരാതന യഹൂദാ രാജ്യം കെട്ടിപ്പടുത്തത്. അന്നും അവര്‍ക്ക് ഒരു ന്യായീകരണം ഉണ്ടായിരുന്നു, “ഇതു ദൈവം തന്ന ദേശമാണ്, ഞങ്ങള്‍ക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്!”
ഒപ്പിനീയന്‍ | സജി മാര്ക്കോസ്
പുരാതന ഇസ്രഈല്‍ രാജ്യം
അറബികളും യഹൂദരുമായി നിലനില്‍ക്കുന്ന വൈരത്തിന്റെ വേരുകള്‍ ചെന്നു നില്‍ക്കുന്നത് ചരിത്രത്തില്‍ തെളിവുകളില്ലാത്ത മിത്തുകളുടെ ലോകത്തിലാണ്.
അബ്രാഹാമി(ഇബ്‌റാഹിം)ന്റെ ഭാര്യ സാറയ്ക്ക് കുട്ടികള്‍ ജനിക്കാതിരുന്നപ്പോള്‍ വേലക്കാരിയായ ഈജിപ്ഷ്യന്‍ സ്ത്രീ ഹാഗാറി(ഹാജറ)ല്‍ ജനിച്ച യിശ്മായേലി(ഇസ്മായിലിന്റെ)ന്റെ സന്തതിപരമ്പരയാണ് ആണ് അറബികള്‍ എന്ന് ബൈബിള്‍. (ഖുര്‍ആനില്‍ ഹാഗാര്‍ ഭാര്യ ആയിരുന്നു എന്നാണ് പരാമര്‍ശം) പിന്നീട് സാറായ്ക്കും അബ്രാഹാമിനും ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്ദത്തസന്തതിയായി യിസഹാക്ക് (ഇസ്ഹാക്) ജനിച്ചപ്പോള്‍ ഹാഗാറിനെ സാറാ വീട്ടില്‍ നിന്നും പുറത്താക്കി.
മരുഭൂമിയിലേയ്ക്ക് ഓടിപ്പോയ ഹാഗാറിന് ദൈവം കൊടുത്ത അനുഗ്രഹ്മായിരുന്നു “മരുഭൂമി നിന്നെ പോറ്റി പുലര്‍ത്തികൊള്ളും” എന്നത്. അതിന്റെ കൂടെ യിശമായേലിനോട് ഒരു കാര്യം കൂടി യഹോവ (ദൈവം) അരുള്‍ ചെയ്തു , “നീയും നിന്റെ സഹോദരനും എന്നും വൈരികളായിരിയ്ക്കും”. ബൈബിള്‍ കാലഗണന വച്ചു നോക്കിയാല്‍ ഇതു നടന്നത് ഏതാണ്ട് ബി.സി 1700 ആണ്
തേനും പാലുമൊഴുകുന്ന ഒരു വിശുദ്ധ ദേശം അവര്‍ക്ക് അവകാശമായി കൊടുക്കാമെന്ന് യഹോവ പറഞ്ഞ് ഇറാക്കില്‍ നിന്നും അബ്രാഹാമിനെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരികയായിരുന്നു എന്ന് ബൈബിള്‍.
വിശുദ്ധഗ്രന്ഥങ്ങളിലെ കഥയ്ക്കുപിന്നിലെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം എന്തുതന്നെയായാലും, ഉണങ്ങിവരണ്ട മരുഭൂമിയില്‍ ഒരു ജനത പെട്ടുപോകാതെ 3700 വര്‍ഷം നിലനിന്നതിനും വളര്‍ന്നതിനും തെളിവായി അറബികള്‍ ലോകത്തിന്റെ മുന്നില്‍ ഇന്നും നില്‍ക്കുന്നു.
അബ്രാഹാമിന്റെ പിതാവ് തേരഹിന്റെ പിതൃദേശം മെസ്സൊപ്പെട്ടോമിയ ഇന്നത്തെ ഇറാക്ക് (ഇനി എത്ര കാലം കാണുമോ?) ആയിരുന്നു. തേനും പാലുമൊഴുകുന്ന ഒരു വിശുദ്ധ ദേശം അവര്‍ക്ക് അവകാശമായി കൊടുക്കാമെന്ന് യഹോവ പറഞ്ഞ് ഇറാക്കില്‍ നിന്നും അബ്രാഹാമിനെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരികയായിരുന്നു എന്ന് ബൈബിള്‍. അവരുടെ ലക്ഷ്യസ്ഥലം ഇന്നത്തെ ഫലസ്തീന്‍ ആയിരുന്നു. അബ്രാഹാമിന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുത്രന്‍ ഇസ്ഹാക്കിന്റെ മകന്‍ യോക്കോബി (യാക്കൂബ്)ന് ദൈവം കൊടുത്ത പേരാണ് ഇസ്രഈല്‍. യോക്കോബിന്റെ സന്തതി പരമ്പരയാണ് ഇസ്രഈല്യര്‍ അഥവാ യഹൂദര്‍.
യാക്കോബിന്റെ മകന്‍ ജോസഫി(യൂസഫി)ന്റെ കാലത്ത് 70 പേര്‍ അടങ്ങുന്ന ഇസ്രഈല്യര്‍ ആഹാരം തേടി ഈജിപ്തിലേയ്ക്ക് പോവുകയും പിന്നീട് 430 വര്‍ഷക്കാലം അവിടെ പാര്‍ക്കുകയും ചെയ്തു. അക്കാലത്തെ ഈജിപ്ഷ്യന്‍ ഭരണാധികാരികളായിരുന്ന ഫറവോമാരുടെ കീഴിലെ ആദ്യ വര്‍ഷങ്ങള്‍ സുഖകരമായിരുന്നെങ്കിലും പിന്നീട് പീഡനങ്ങള്‍ സഹിക്കവയ്യാതെയായി. മോശ(മൂസ)യുടേ നേതൃത്വത്തില്‍ ഇസ്രഈല്യര്‍ പ്രപിതാമഹനുകൊടുത്ത വാഗ്ദത്ത ദേശത്തേയ്ക്ക് തിരിയ്ക്കുമ്പോള്‍ ഏതാണ്ട് ആറു ലക്ഷം പേരായി അവരുടേ ജസംഖ്യ വളര്‍ന്നിരുന്നു.
40 വര്‍ഷം നീണ്ടു നിന്ന “പുറപ്പാടിന്റെ” അവസാനം പന്ത്രണ്ട് യഹൂദാ ഗോത്രങ്ങള്‍ (യോക്കോബിന്റെ 10 മക്കളും രണ്ടു കൊച്ച് മക്കളും) പങ്കിട്ടെടുത്ത് വാസം ഉറപ്പിച്ച പ്രദേശങ്ങളാണ് ഇന്നു ഇസ്രയേലും ഫലസ്തീനുമെന്ന എന്ന രണ്ടു രാജ്യവും അവര്‍ക്കിടയിലെ തര്‍ക്ക ഭൂമിയും. അന്ന് അവിടുത്തെ താമസക്കാര്‍ അറബികള്‍ ആയിരുന്നില്ല. ഹിത്യര്‍, പെരിസ്യര്‍, യബൂസ്യര്‍, കാനാന്യര്‍ എന്നിങ്ങനെ തദ്ദേശവാസികളായ ജനങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു.
അവരെ കൊന്നും മുടിച്ചും നാടു കടത്തിയുമാണ് ഏതാണ്ട് 3200 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് യഹൂദര്‍ പുരാതന യഹൂദാ രാജ്യം കെട്ടിപ്പടുത്തത്. അന്നും അവര്‍ക്ക് ഒരു ന്യായീകരണം ഉണ്ടായിരുന്നു, “ഇതു ദൈവം തന്ന ദേശമാണ്, ഞങ്ങള്‍ക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്!”
യഹൂദര്‍ ഈജിപ്തില്‍ നിന്നും പോരുമ്പോള്‍ നാനൂറു വര്‍ഷം സൂക്ഷിച്ചു വച്ച ജോസഫിന്റെ അസ്ഥികളും കൂടെ കൊണ്ടു പോന്നിരിന്നു. കാരണം മരിക്കുമ്പോള്‍ ജോസഫ് പറഞ്ഞിരുന്നു, “പവാസം അവസാനിപ്പിച്ച് നിങ്ങള്‍ ഒരു നാള്‍ മടങ്ങിപ്പോകും അന്ന് എന്റെ അസ്ഥികള്‍ നമ്മുടെ വാഗ്ദത്ത ദേശത്ത് അടക്കം ചെയ്യണ”മെന്ന്. യഹൂദന് വാഗദത്ത ദേശത്തോടുള്ള വൈകാരികതയുടെ ഒരു ചെറിയ ഉദാഹരണമാണിത്.
ബി.സി. 1000ല്‍ സോളമ(സുലൈമാന്‍)ന്റെ പിതാവായ ദാവീദ് (ദാവൂദ്) ഒന്നാമത്തെ ഇസ്രാഈല്‍ രാജാവായി. ചരിത്രത്തില്‍ വളരെയൊന്നും പ്രസക്തമല്ലാത്ത ഒരു രാജ്യമായി ഇസ്രാഈല്‍ ഏതാണ്ട് എഴുന്നൂറുകൊല്ലം നിലനിന്നു. രണ്ടു പ്രാവശ്യം വിദേശ ആധിപത്യത്തിലുമായി.
ബൈബിളിലെ യെശയാവ് മുതല്‍ മാലാഖിവരെയുള്ള പ്രവചന പുസ്തകങ്ങളില്‍, ജീസസ് ജനിയ്ക്കുമെന്നും, ജീസസിനെ യഹൂദര്‍ തിരസ്‌ക്കരിയ്ക്കുമെന്നും, അവസാനം ജീസസിനെ കൊല്ലുമെന്നും, അതിനു ശിക്ഷയായി യഹൂദരെ സ്വന്തദേശത്തു നിന്നും അട്ടിയോടിയ്ക്കപെടുമെന്നും, പിന്നീട് കാലങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം തിരികെ സ്വന്തനാട്ടിലേയ്ക്കു കൊണ്ടുവരുമെന്നും പരോക്ഷമായ ഒട്ടേറേ പ്രവചനങ്ങള്‍ ഉണ്ട്.
ബി.സി നാലാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജീസസ് ജനിയ്ക്കുന്നു. എ.ഡി. 29 ല്‍ ക്രൂശിക്കപ്പെടുന്നു. അക്കാലത്ത് ഇസ്രാഈല്‍ റോമിന്റെ അധീനതയില്‍ ആയിരുന്നു.
(ഇതുവരെ പറഞ്ഞത് തികച്ചും ബൈബിള്‍ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളത് )
ഒട്ടോമാന്‍ ഭരണത്തിനെതിരെ കലാപം നയിച്ചാല്‍ പകരമായി സ്വതന്ത്ര അറബ് രാജ്യത്തിനു വേണ്ട സഹായം ചെയ്യാമെന്ന് അറബികള്‍ക്ക് ബ്രിട്ടന് വാക്കു നല്‍കി. അങ്ങിനെ 1916 മധ്യപൂര്‍വ്വ ദേശത്ത് ഓട്ടോമാന്‍ ഭരണത്തിനെതിരെ കലാപം ആരംഭിച്ചു. പക്ഷേ, ബ്രിട്ടനെ സംബന്ധിച്ച് ഒന്നാം ലോക മഹായുദ്ധത്തില്‍ ജയിക്കുവാനുള്ള ഒരു തന്ത്രം മാത്രം മാത്രമായിരുന്നു അത്.
ആധുനിക ഇസ്രാഈല്‍
എ.ഡി. 70ല്‍ ടൈറ്റസ് സീസറുടെ കാലത്ത് ജറുസലേം പട്ടണം കൊള്ളയടിയ്ക്കപ്പെട്ടു. തീവച്ചും കൊള്ളയടിച്ചും മുച്ചൂടും നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. 90% യഹൂദരും ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലേയ്ക്ക് പാലായനം ചെയ്തു. ഉപജീവനാര്‍ത്ഥം കടല്‍ കടന്ന് മട്ടാഞ്ചേരി വരെ അവര്‍ എത്തി.
യഹൂദര്‍ ഓരോ വര്‍ഷവും പെസഹ ആഘോഷത്തിന്റെ അവസാനം, ” അടുത്ത വര്‍ഷം നമുക്ക് ജറുസലേമില്‍ പെസഹ ആഘോഷിക്കാന്‍ ഇടവരട്ടെ” എന്ന് പരസ്പരം ആശംസിക്കുമായിരുന്നു.
ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലേയ്ക്ക് പലായനം ചെയ്തുവെങ്കിലും യഹൂദന് ഒരിയ്ക്കലും സ്വത്വബോധവും അവരുടെ വിശുദ്ധഗ്രന്ഥത്തിലൂന്നിയ ആചാരങ്ങളും പാരമ്പര്യവും, എന്തിനു, ഭാഷ പോലും വിട്ടുകളഞ്ഞില്ല. ലോകത്തിലെ മറ്റേതൊരു മനുഷ്യസമൂഹങ്ങളില്‍ നിന്നും യഹൂദനെ വ്യത്യസ്തനാക്കുന്ന കാര്യങ്ങളിതൊക്കെയാണ്.
യഹൂദര്‍ക്ക് ആകെ 7 പെരുന്നാളുകളാണ് ഒരു വര്‍ഷം ഉള്ളത്. അതില്‍ അതിപ്രാധാന്യമുള്ള പെരുന്നാള്‍ ആണ് പെസഹാ പെരുന്നാള്‍. ( യദാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ക്രിസ്ത്യാനികളുമായി പെസഹയായ്ക്ക് ബന്ധമൊന്നും ഇല്ല). സന്ധ്യയ്ക്കാണ് പെസഹ ആഘോഷിക്കുന്നത്. പ്രവാസികളായി ചിതറപ്പെട്ട യഹൂദര്‍ ഓരോ വര്‍ഷവും പെസഹ ആഘോഷത്തിന്റെ അവസാനം, ” അടുത്ത വര്‍ഷം നമുക്ക് ജറുസലേമില്‍ പെസഹ ആഘോഷിക്കാന്‍ ഇടവരട്ടെ” എന്ന് പരസ്പരം ആശംസിക്കുമായിരുന്നു.
1900 വര്‍ഷങ്ങള്‍ പലദേശങ്ങളില്‍ ചിതറി പാര്‍ത്തിട്ടും അവര്‍ അവരുടെ ഭാഷ വിട്ടുകളഞ്ഞില്ല. ഇന്നും ഇസ്രാഈലില്‍ മുഴുവന്‍ സര്‍ക്കാര്‍ രേഖകളും ഹീബ്രുവിലാണ്. മുഴുവന്‍ സൈന്‍ ബോര്‍ഡുകളും, കോടതിയുള്‍പ്പടെ മുഴുവന്‍ സ്ഥാപനങ്ങളിലേയും എഴുത്തുകുത്തുകള്‍, ശാസ്ത്രസാങ്കേതിക പദാവലികള്‍, എന്തിന് ഡോക്ടര്‍മാര്‍ മരുന്നിന് കുറിപ്പട എഴുതുന്നതും പോലും ഹീബ്രുവിലാണ്. ഇന്നും അവരുടേ പുരാതന നാണയമായ ശേഖേല്‍ അവരുപയോഗിയ്ക്കുന്നു. ഇതൊക്കെയും അവര്‍ സൂക്ഷിച്ചതും സംരക്ഷിച്ചതും സ്വദേശത്തേയ്ക്ക് ഒരു മടങ്ങിപ്പോക്ക് ഉണ്ട് എന്ന അവരുടേ വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥത്തിലെ പ്രവചനങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ച് ആണെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നു.
1914 ഇസ്രാഈല്‍ അറബ് വൈരത്തിന്റെ വിത്തു പാകപ്പെടുന്നു
സെയിദ് ദുഫൈര്‍ എന്ന ഒരു സൗദി സ്‌നേഹിതനുണ്ടായിരുന്നു. ചരിത്രം സംസാരവിഷയമാകുമ്പോള്‍ സെയിദ് എന്നും തുടങ്ങുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്, ” ഔവ്വല്‍ കുല്ലു ദുനിയ തുര്‍ക്കി” (പണ്ടു ലോകം മുഴുവന്‍ തുര്‍ക്കിയുടേ അധീനതയില്‍ ആയിരുന്നു) മിക്ക അറബികള്‍ക്കും ഇതു തന്നെയായിരിയ്ക്കും പറയാനുണ്ടാവുക.
മധ്യപൂര്‍വ്വദേശങ്ങള്‍ ഏതാണ് പൂര്‍ണ്ണമായും തുര്‍ക്കി ഒട്ടോമാന്‍ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു. ഒട്ടോമാന്‍ ഭരണത്തിനെതിരെ കലാപം നയിച്ചാല്‍ പകരമായി സ്വതന്ത്ര അറബ് രാജ്യത്തിനു വേണ്ട സഹായം ചെയ്യാമെന്ന് അറബികള്‍ക്ക് ബ്രിട്ടന് വാക്കു നല്‍കി. അങ്ങിനെ 1916 മധ്യപൂര്‍വ്വ ദേശത്ത് ഓട്ടോമാന്‍ ഭരണത്തിനെതിരെ കലാപം ആരംഭിച്ചു. പക്ഷേ, ബ്രിട്ടനെ സംബന്ധിച്ച് ഒന്നാം ലോക മഹായുദ്ധത്തില്‍ ജയിക്കുവാനുള്ള ഒരു തന്ത്രം മാത്രം മാത്രമായിരുന്നു അത്.
ഏതാണ് 1850 വര്‍ഷമായി അവിടെ പാര്‍ക്കുകയും, തലമുറയായി കൈവശം വച്ചനുഭവിച്ച് വന്ന ഒരു ഭൂപ്രദേശം കുടിയേറ്റക്കാര്‍ക്ക് ഒഴിഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ടി വരുകയും, സഹസ്രാബ്ദങ്ങള്‍ കൊണ്ടു രൂപപ്പെട്ട ഒരു സംസ്‌കാരം ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നതിലെ മനുഷ്യത്വ രാഹിത്യവും ബ്രിട്ടന് പ്രശ്‌നമായിരുന്നില്ല. അതിലൊക്കെ ലളിതമായി പറഞ്ഞാല്‍ ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാത്ത ഒരു ജനത മറ്റൊരു കൂട്ടം മനുഷ്യര്‍ക്കുവേണ്ടി കുടിയിറക്കപെടുകയാണ് ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. ഒരുവനു വീടുകിട്ടുവാന്‍ രണ്ട് പേര്‍ക്ക് വീട് നഷ്ടപ്പെടുന്ന സൂത്രവാക്യമായിരുന്നു ബ്രിട്ടന്റേത്.
1917ല്‍ ആണ് ബ്രിട്ടീഷ് വിദേശ കാര്യസെക്രട്ടറി ആര്‍തര്‍ ജെയിംസ് ബാല്‍ഫര്‍ കുപ്രസിദ്ധമായ ബാല്‍ഫര്‍ വിളംബരം പുറപ്പെടുവിയ്ക്കുന്നത്. ബ്രിട്ടനില്‍ താമസിയ്ക്കുന്ന യഹൂദര്‍ക്ക് ഫലസ്തിനില്‍ കുടിയേറിപ്പര്‍ക്കുന്നതിനും ഇസ്രാഈല്‍ രാജ്യം ഉണ്ടാക്കുന്നതിനും വേണ്ട സഹായങ്ങള്‍ ചെയ്യാമെന്നായിരുന്നു ബാല്‍ഫര്‍ വിളമ്പരത്തിന്റെ അന്തഃസത്ത.
ഏതാണ് 1850 വര്‍ഷമായി അവിടെ പാര്‍ക്കുകയും, തലമുറയായി കൈവശം വച്ചനുഭവിച്ച് വന്ന ഒരു ഭൂപ്രദേശം കുടിയേറ്റക്കാര്‍ക്ക് ഒഴിഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ടി വരുകയും, സഹസ്രാബ്ദങ്ങള്‍ കൊണ്ടു രൂപപ്പെട്ട ഒരു സംസ്‌കാരം ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നതിലെ മനുഷ്യത്വ രാഹിത്യവും ബ്രിട്ടന് പ്രശ്‌നമായിരുന്നില്ല.
അതിലൊക്കെ ലളിതമായി പറഞ്ഞാല്‍ ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാത്ത ഒരു ജനത മറ്റൊരു കൂട്ടം മനുഷ്യര്‍ക്കുവേണ്ടി കുടിയിറക്കപെടുകയാണ് ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. ഒരുവനു വീടുകിട്ടുവാന്‍ രണ്ട് പേര്‍ക്ക് വീട് നഷ്ടപ്പെടുന്ന സൂത്രവാക്യമായിരുന്നു ബ്രിട്ടന്റേത്.
കഴിഞ്ഞ 97 വര്‍ഷങ്ങളായി പതിനായിരങ്ങള്‍ കശാപ്പുചെയ്യപ്പെടുകയും ലക്ഷണക്കിനു മനുഷ്യരെ അഭയാര്‍ത്ഥികളാക്കുകയും ചെയ്ത, ആര്‍ക്കും പരിഹരിയ്ക്കാനാകാത്ത ഇസ്രാഈല്‍- ഫലസ്ത്തീന്‍ പ്രശ്‌നത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക തുടക്കമായിരുന്നു ബാല്‍ഫര്‍ വിളമ്പരം.
അറബ് പ്രദേശങ്ങളില്‍ നിന്നും ഒട്ടോമാന്‍ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പിന്‍വാങ്ങലിനുശേഷം, 1922 ലീഗ് ഓഫ് നേഷന്‍സ് (യു.എന്നിന്റെ മുന്‍ഗാമി) ബ്രിട്ടനും ഫ്രാന്‍സിനും രണ്ടു പ്രത്യേക ചുമതലകള്‍ നല്‍കി. സ്വതന്ത്ര ഭരണത്തിനു കെല്‍പ്പ് ഉണ്ടാകുന്നതുവരെ മധ്യപൂര്‍വ്വ ദേശത്തെ ബ്രിട്ടനും ഫ്രാന്‍സും ചേര്‍ന്ന് ഭരിക്കാന്‍ അധികാരപ്പെടുത്തുക എന്നതായിയിരുന്നു ലളിത ഭാഷയില്‍ ലീഗ് ഓഫ് നേഷന്‍സ് ചെയ്തത്.
ഇന്നത്തെ ഇസ്രാഈല്‍ ജോര്‍ദ്ദാന്‍ പ്രദേശങ്ങള്‍ ബ്രിട്ടനും, സിറിയ-ലബനോന്‍ പ്രദേശങ്ങള്‍ ഫ്രാന്‍സും ഒരു രഹസ്യ ധാരണപ്രകാരം പങ്കിട്ടെടുത്തു. ബാല്‍ഫര്‍ വിളംബരത്തെ ലീഗ് ഓഫ് നേഷന്‍സ് അംഗീകരിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. അതിന്‍ പ്രകാരം യൂറോപ്പില്‍ നിന്നും യഹൂദന്മാര്‍ ബ്രിട്ടീഷ് അധീനതയിലുള്ള ഫാലസ്തീനിലേക്ക് കുടിയേറ്റം ആരംഭിച്ചു. സ്വാഭാവികമായും ഇതു കലാപത്തിലേയ്ക്ക് നയിച്ചു. 1929ലും 1936ലും വലിയ ലഹളകള്‍ നടന്നു.
ഈ സമയം ജര്‍മ്മനിയില്‍ ജൂതന്മാര്‍ക്ക് എതിരെ നിയമ നിര്‍മ്മാണം നടക്കുകയായിരുന്നു. 1933 ചാന്‍സലറായ ഹിറ്റ്‌ലര്‍ ജൂതരെ പൂര്‍ണ്ണമായും നാടുകടത്തുന്നതിന് പദ്ധതിയൊരുക്കി. 90 ലക്ഷം വരുന്ന ജൂതരെ നാട് കടത്തുന്നത് അപ്രായോഗികമാണെന്നും കൊന്നൊടുക്കുകയാണ് എളുപ്പമെന്നും കണ്ടെത്തിയത് നാസി ജൂതകാര്യവിഭാഗം തലവന്‍ അഡോള്‍ഫ് ഐഷ്മാന്‍ ആയിരുന്നു.
1931 ല്‍ ഒന്നേമുക്കാല്‍ ലക്ഷം യഹൂദര്‍ ഫലസ്തീനില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നത്, 1945 ആയപ്പോഴേയ്ക്കും ആറു ലക്ഷമായി ഉയരുകയും പിന്നീട് അത് 1950 ആയപ്പോഴേയ്ക്കും ഏതാണ് ഒന്നേകാല്‍ മില്യണ്‍ ആയി കൂടുകയും ചെയ്തു. അതേസമയം അതിന്റെ ഇരട്ടി എണ്ണം എന്ന അനുപാതത്തില്‍ ഫലസ്തീനികള്‍ കുടിയിറക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടുമിരുന്നു.
അങ്ങിനെ ഡക്കാവുവില്‍ 1935ല്‍ ആദ്യത്തെ കോണ്‍സെട്രേഷന്‍ ക്യാമ്പ് പണി കഴിപ്പിച്ചു. ആദ്യ കാലത്ത് അതു അടിമപ്പടി ചെയ്യിക്കുന്ന ലേബര്‍ ക്യാമ്പുകള്‍ ആയിരുന്നു. പിന്നീട് ഹിറ്റലറുടെ വലം കൈയ്യും നാസി പ്രൊപഗെണ്ട മന്ത്രിയുമായിരുന്ന ഹെംലറുടെ നിര്‍ദ്ദേശപ്രകാരം കൂട്ടക്കുരുതിയ്ക്കുവേണ്ടി ഗ്യാസ് ചേംബറുകള്‍ പണിയുകയായിരുന്നു.
ഹോളൊകോസ്റ്റില്‍ അറുപത്തി അഞ്ചു ലക്ഷം യഹൂദന്മാര്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടു എന്നത് പുറം ലോകം അറിഞ്ഞതോടേ യഹൂദവിരുദ്ധരായിരുന്ന പലരാജ്യങ്ങളും യഹൂദരെ സഹായിക്കുന്ന നിലപാട് എടുക്കുന്നതിനു തയ്യാറായി.
ഏതാണ്ട് ആയിരത്തില്‍പരം ജൂത കുടുംബങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി രണ്ടര ലക്ഷം അറബികളെ ഫലസ്തീനില്‍ നിന്ന് മാറ്റി പാര്‍പ്പിക്കുവാന്‍ ബ്രിട്ടണ്‍ തീരുമാനിച്ചു. അതോടൊപ്പം അറബികളെ കൈയ്യിലെടുക്കുവാന്‍ വേണ്ടി ബ്രിട്ടണ്‍ കുടിയേറ്റ നിയന്ത്രണ നിയമം കൊണ്ടു വന്നു.
അറബ് – ജൂത കലാപം നിയന്ത്രാണധീതമായപ്പോള്‍ രണ്ടു വ്യത്യസ്ത രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ രൂപീകരികരിച്ച് പ്രശ്‌നം പരിഹരിക്കാമെന്ന് ബ്രിട്ടണ്‍ നിയോഗിച്ച പീല്‍ കമ്മീഷന്‍ നിര്‍ദ്ദേശം വച്ചു. അന്നത്തെ ജൂത നേതാവും പിന്നീട് ഇസ്രഈല്‍ പ്രധാനമന്ത്രിയുമായ ബെന്‍ഗുറിയോണ്‍ ഇതിനെ സര്‍വ്വാത്മന സ്വാഗതം ചെയ്തു. എന്നാല്‍ അറബികള്‍ ഈ നിര്‍ദ്ദേശത്തെ തള്ളിക്കളഞ്ഞു. അവരുടേ ജന്മനാട് പങ്കിട്ടുകൊടുക്കുവാന്‍ അവര്‍ക്ക് സമ്മതമല്ലായിരിന്നു.
ഏതാണ്ട് ആയിരത്തില്‍പരം ജൂത കുടുംബങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി രണ്ടര ലക്ഷം അറബികളെ ഫലസ്തീനില്‍ നിന്ന് മാറ്റി പാര്‍പ്പിക്കുവാന്‍ ബ്രിട്ടണ്‍ തീരുമാനിച്ചു. അതോടൊപ്പം അറബികളെ കൈയ്യിലെടുക്കുവാന്‍ വേണ്ടി ബ്രിട്ടണ്‍ കുടിയേറ്റ നിയന്ത്രണ നിയമം കൊണ്ടു വന്നു. പ്രതിവര്‍ഷം പന്തീരായിരം ജൂതന്‍മാരില്‍ കൂടുതല്‍ ഫസ്തീനിലേ്ക്ക് കുടിയേറുന്നതില്‍ വിലക്കേര്‍പ്പെടുത്തി. പക്ഷേ, ജൂതന്മാര്‍ കുടിയേറുന്നതിനനുസരിച്ച് ഫലസ്തീനികള്‍ പുറത്താക്കപ്പെടുകയോ, അഭയാര്‍ത്ഥികളാവുകയോ ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു.
സര്‍വ്വം നഷ്ടപ്പെട്ട് പടിയിറങ്ങുമ്പോള്‍ തങ്ങള്‍ക്ക് അവകാശപ്പെട്ട ഒരു ഭൂപ്രദേശത്ത് എങ്ങുനിന്നോ വന്നവര്‍ , വിദേശസഹായത്തില്‍ തഴച്ചു വളരുന്നത് കണ്ടു നില്‍ക്കാനേ അറബികള്‍ക്ക് കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ.
രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധം അവസാനിയ്ക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും ഏതാണ് 65 ലക്ഷം ജൂതന്മാര്‍ ജര്‍മ്മനിയിലും പോളണ്ടിലും ഉക്രയിനിലുമായി നാസികളുടേ കൈയ്യാല്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടു. രക്ഷപ്പെട്ടവര്‍ കൂട്ടമായി ഫാലസ്തീനിലേയ്ക്ക് കുടിയേറി.
1931 ല്‍ ഒന്നേമുക്കാല്‍ ലക്ഷം യഹൂദര്‍ ഫലസ്തീനില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നത്, 1945 ആയപ്പോഴേയ്ക്കും ആറു ലക്ഷമായി ഉയരുകയും പിന്നീട് അത് 1950 ആയപ്പോഴേയ്ക്കും ഏതാണ് ഒന്നേകാല്‍ മില്യണ്‍ ആയി കൂടുകയും ചെയ്തു. അതേസമയം അതിന്റെ ഇരട്ടി എണ്ണം എന്ന അനുപാതത്തില്‍ ഫലസ്തീനികള്‍ കുടിയിറക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടുമിരുന്നു.
1945 ല്‍ അറബ് ലീഗ് രൂപവല്‍ക്കരിയ്ക്കുകയും ഫാലസ്തീന്റെ മണ്ണില്‍ മറ്റൊരു രാജ്യം ഉണ്ടാക്കുന്നതിനെ എതിര്‍ക്കുകയും ചെയ്തു. 1946 ല്‍ ഇര്‍ഗന്‍ എന്ന സയണിസ്റ്റ് പാരാമിലിറ്ററി വിഭാഗം ജറുസലേമിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ആസ്ഥാനമായിരുന്ന കിംഗ് ഡേവിഡ് ഹോട്ടലിനു ബോംബ് വച്ചു. അതോടേ യുണൈറ്റഡ് നേഷന്‍സ് അനുവദിച്ചു കൊടുത്ത പ്രത്യേക അധികാരം ഉപേക്ഷിച്ച് ബ്രിട്ടണ്‍ പിന്‍വാങ്ങാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. പോകുന്ന പോക്കില്‍ 1947ല്‍ ഇന്ത്യയോട് ചെയ്തതു തന്നെ അവിടെയും ചെയ്യാന്‍ അവര്‍ മറന്നില്ല.
ഇസ്രഈല്‍ എന്ന രാജ്യം രൂപീകരിച്ചു
മാര്‍ച്ച് അവസാനം ബ്രിട്ടന് പൂര്‍ണ്ണമായും പിന്‍മാറി, മെയ് ആദ്യം ഇസ്രഈല്‍ എന്ന സ്വതന്ത്രരാജ്യം ഫാലസ്തീന്‍ മണ്ണില്‍ പിറന്നു. തുടര്‍ന്ന് നടന്ന യുദ്ധം, കുടിയിറക്കപ്പെട്ടവരില്‍ തിരികെ പോകുവാന്‍ ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നവര്‍ക്ക് തിരികെ ചെല്ലുവാന്‍ സൗകര്യമൊരുക്കാമെന്ന് യുണൈറ്റഡ് നേഷന്‍സ് മുന്നോട്ട് വച്ച വ്യവസ്ഥ ഇസ്രഈല്‍ അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ട് അവസാനിപ്പിച്ചു.
1950 ല്‍ ഇസ്രഈല്‍ “മടങ്ങിപോക്ക്” നിയമം പാസാക്കി. അതില്‍ പ്രകാരം ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍ ചിതറിപ്പോയ യഹൂദര്‍ തിരികെ എത്തി. ഏതാണ്ട് പത്തു ലക്ഷത്തോളം യഹൂദര്‍ അപ്രകാരം തിരികെ എത്തിയതായി കണക്കുകള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതിനനുസരിച്ച് ഇസ്രഈല്‍ അവര്‍ക്ക് യുണൈറ്റഡ് നേഷന്‍സ് അനുവദിച്ചു കൊടുത്തിരുന്ന ഭൂമിയില്‍ നിന്നും അതിര്‍ കടന്ന് അറബികള്‍ വസിയ്ക്കുന്ന ഭൂമി കയ്യേറുകയും ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു.
ഫാലസ്തീന്‍ ലിബറേഷന്‍ ഓര്‍ഗനൈസേഷന്‍സ്
1964 ല്‍ ഫലസ്തീന്‍ ലിബറേഷന്‍ ഓര്‍ഗനൈസേഷന്‍സ് (P.L.O) രൂപീകരിക്കപ്പെട്ടു. P.L.O ബാല്‍ഫര്‍ വിളംബരത്തെ പൂര്‍ണ്ണമായും നിരാകരിച്ചു. യഹൂദാ ഒരു മതമാണെന്നും ഒരു രാജ്യമല്ലെന്നും P.L.O പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഫാലസ്തീന്റെ വിമോചനത്തിന് ആയുധമെടുത്ത് പോരാടുന്നതില്‍ തെറ്റില്ലെന്നും PLO തീരുമാനിച്ചു.
1967ല്‍ ലെ അറബ് – ഇസ്രഈല്‍ യുദ്ധത്തില്‍ സിറയയുടേ അധീനതയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ഗോലാന്‍ കുന്നുകളും, ജോര്‍ദ്ദാന്റെ അധീനതയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന വെസ്റ്റ് ബാങ്കും കിഴക്കന്‍ ജറുസലേമും ഇസ്രഈല്‍ കൈവശപ്പെടുത്തി. യുണൈറ്റഡ് നേഷന്‍സ് ഇത് തിരികെ നല്‍കുവാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടുവെങ്കിലും നാമമാത്രമായ പ്രദേശങ്ങളില്‍ നിന്നും ഇസ്രയേല്‍ പിന്മാറുകയും ബാക്കി സ്ഥലങ്ങളില്‍ യഹൂദര്‍ക്ക് താമസത്തിനുള്ള വികസന പ്രവര്‍ത്തങ്ങള്‍ നടത്തുകയും ചെയ്തു.
ഫാലസ്തീനികള്‍ക്ക് ഒരു രാജ്യം സ്ഥാപിച്ച് കിട്ടുന്നതോ, പതാകയും നാണയവും, ദേശീയ ഗാനവും, യു.എന്നില്‍ കസ്സേരയും ഒന്നുമല്ല ആവശ്യം ഇതെല്ലാം വേണ്ടതു തന്നെ. പക്ഷേ, പിതാക്കന്മാരായി പാര്‍ത്തുവന്ന ദേശത്ത് അഭിമാനത്തോടേ ജീവിക്കാന്‍ കഴിയണം എന്ന ലളിതമായ ആവശ്യമാണ് ഫാലസ്തീനികള്‍ക്ക് ഉള്ളത്.
പ്രസിദ്ധമായ ത്രീ നോസ്
1967 ലെ അറബ് ഉച്ചകോടിയില്‍ എട്ട രാജ്യത്തലവന്മാര്‍ ചേര്‍ന്ന് പ്രസിദ്ധമായ ത്രീ നോസ് ( 3-Nos) പ്രഖ്യാപിച്ചു.
1)ഇസ്രഈലുമായി സമാധാനം പുലര്‍ത്തുകയില്ല,
2)ഇസ്രഈലിനെ അംഗീകരിക്കില്ല,
3) ഇസ്രഈലുമായി ചര്‍ച്ചയും വിട്ടുവീഴ്ചയും ചെയ്യില്ല. ഇവയായിരുന്നു ത്രീ നോസ്
ഈ സമയത്തെല്ലാം, അമേരിക്കയുടേയും പാശ്ചാത്യശക്തികളുടേയും രഹസ്യസഹായത്തില്‍ ഇസ്രഈല്‍ അണുവായുധങ്ങള്‍ നിര്‍മ്മിക്കുകയും അതിനൂതന യുദ്ധോപകരണങ്ങള്‍ വികസിപ്പിക്കുകയും ഒരു രാജ്യമെന്ന നിലയില്‍ കെട്ടുറപ്പുള്ളതാക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. അമേരിക്കയില്‍ നിന്നും യൂറോപ്പില്‍ നിന്നും കിട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്ന അളവില്ലാത്ത സഹായങ്ങള്‍ ഇസ്രഈല്‍ എന്ന രാജ്യത്തെ ലോകത്തിലെ എണ്ണപ്പെട്ട ശക്തിയാക്കി മാറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
മതഭക്തിയിലും പാരമ്പര്യത്തിലും ചടങ്ങുകളിലും മിത്തുകളിലും അമിത വിശ്വാസം പുലര്‍ത്തിയിരുന്ന യഹൂദര്‍ക്ക് ഒരുമിച്ച് നില്‍ക്കാനും വിദേശ സഹായത്തോടേ ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക മേഖലകളില്‍ ഒരു വന്‍ കുതിപ്പ് നടത്തുവാന്‍ കഴിഞ്ഞു.
ഹാമാസ്
1987ല്‍ സായുധസമരത്തിലൂടേ ഫലസ്തീന്റെ വിമോചന ലക്ഷ്യം വച്ച് ഹാമാസ് രൂപം കൊള്ളുന്നു. പിന്നീട് നാളിതുവരെ നിരവധി ആക്രമണങ്ങളും അതിനു ശേഷം സമാധാന ചര്‍ച്ചകളും തുടര്‍ച്ചയായി നടക്കുന്നുവെങ്കിലും നാള്‍ക്ക് നാള്‍ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചു വരുന്നതല്ലാതെ ലഘൂകരിയ്ക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.
ഇരുകൂട്ടരുടേയും ആവശ്യങ്ങള്‍
ഫാലസ്തീനികള്‍ക്ക് ഒരു രാജ്യം സ്ഥാപിച്ച് കിട്ടുന്നതോ, പതാകയും നാണയവും, ദേശീയ ഗാനവും, യു.എന്നില്‍ കസ്സേരയും ഒന്നുമല്ല ആവശ്യം ഇതെല്ലാം വേണ്ടതു തന്നെ. പക്ഷേ, പിതാക്കന്മാരായി പാര്‍ത്തുവന്ന ദേശത്ത് അഭിമാനത്തോടേ ജീവിക്കാന്‍ കഴിയണം എന്ന ലളിതമായ ആവശ്യമാണ് ഫാലസ്തീനികള്‍ക്ക് ഉള്ളത്.
ഇസ്രഈലിന്റേതും സമാനമെന്ന് തോന്നാവുന്ന ആവശ്യങ്ങള്‍ ആണ്. പിതാക്കന്മാര്‍ക്ക് യഹോവ നല്‍കി എന്ന് പറയുന്ന വിശുദ്ധ ദേശം ആണിത്. ഒരിക്കല്‍ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകേണ്ടി വന്നെങ്കിലും ഇന്ന് തിരികെ വരാന്‍ കെല്‍പ്പ് ഉണ്ടായപ്പോല്‍ ഇവിടേയുള്ളവര്‍ നിരുപാധികം മാറിക്കൊടുടുക്കണം എന്നതാണ് അവരുടേ ആവശ്യം .
പരിഹാരങ്ങള്‍:
പൊതുവേ മുന്നോട്ട് വയ്ക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള രണ്ട് അഭിപ്രായങ്ങള്‍ ആണുള്ളത്.
1. ഏക രാജ്യം എന്ന് പരിഹാരം:
അറബികളും യഹൂദരും ഒരുമിച്ച് കഴിയുന്ന ഒരു രാജ്യം എന്ന സങ്കല്‍പം .
2. രണ്ടു രാജ്യങ്ങള്‍ എന്ന് പരിഹാരം:
കൃത്യമായി അതിര്‍ത്തി നിശ്ചയിച്ച് പരസ്പരം അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ട് രണ്ടു രാജ്യങ്ങളായി സഹവര്‍ത്തിത്വത്തിലൂടേ സമാധാനം സാധ്യമാക്കുക.
ഇസ്രഈലിന് രണ്ടും സമ്മതല്ല എന്നതാണ് യാദാര്‍ത്ഥ്യം. രണ്ടിനും ഇടയിലുള്ള ഒരു വഴിയാണ് അവര്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത്. അവര്‍ക്ക് ലഭിച്ച സ്വതന്ത്ര രാജ്യം എന്ന പദവി അവര്‍ പങ്കു വയ്ക്കാന്‍ തയ്യാറല്ല, തക്കം കിട്ടുമ്പോയെല്ലാം അതിര്‍ത്തിയില്‍ അധിനിവേശം നടത്തും.ഫാലസ്തീനെ അംഗീകരിയ്ക്കുന്ന പ്രശ്‌നമില്ല.
ഫാലസ്തീനെ സംബന്ധിച്ച്, കുടിയിറക്കപ്പെട്ടവര്‍ക്കും, അഭയാര്‍ത്ഥിക്യാമ്പില്‍ കഴിയുന്നവര്‍ക്കും സമീപ അറബ് രാജ്യങ്ങളില്‍ അഭയം കണ്ടെത്തിയവര്‍ക്കും തിരികെ സ്വന്തം മണ്ണു തിരികെ കിട്ടാതെ ഒരു പരിഹാര നിര്‍ദ്ദേശവും അംഗീകരിയ്ക്കാനുമാവില്ല. ഇതിനെല്ലാമിടയില്‍ സായുധ സമരത്തിലും സൈനീക ആക്രമണത്തിലും ഉറ്റവര്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടവരുടെ വേദനയും പകയും ജ്വലിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു.
പരിഹാരം കാലം ഉണ്ടാക്കുകയല്ലാതെ വഴിയുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…..