റിവേഴ്സ് ഗിയറില്‍ യാത്ര തുടങ്ങുന്ന മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനം

കേരള മുസ്ലിംകള്‍ക്കിടയില്‍ മതപരവും സാമൂഹ്യവും വിദ്യാഭ്യാസപരവുമായ മാറ്റങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി ക്രിയാത്മക ഇടപെടലുകള്‍ നടത്തിയ സംഘടനയെന്ന നിലക്ക് മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് കേരള സാമൂഹ്യ ചരിത്രത്തില്‍ അതിന്റേതായ ഒരിടമുണ്ട്.

ആ ഇടം കൃത്യമായി അടയാളപ്പെടുത്തിയ അതിന്റെ ഗതകാല ചരിത്രത്തോട് ആ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ വര്‍ത്തമാനം എത്രമാത്രം നീതിപുലര്‍ത്തുന്നു എന്ന ചോദ്യം ഇപ്പോള്‍ ഉയരുന്നുണ്ട്. തീവ്രസലഫിസത്തെക്കുറിച്ച ആഗോള ചര്‍ച്ചകളുടെ പാശ്ചാത്തലത്തില്‍ മാത്രമല്ല, കേരളത്തിന്റെ സവിശേഷ സാമൂഹ്യ സാഹചര്യത്തില്‍ കൂടിയാണ് ആ ചോദ്യമിപ്പോള്‍ ഉയര്‍ന്നു വരുന്നത്.

ഒന്നര പതിറ്റാണ്ട് കാലം കേരള മുസ്ലിം സാമൂഹ്യാന്തരീക്ഷത്തില്‍ വലിയ തര്‍ക്കങ്ങള്‍ക്കും വിഴുപ്പലക്കലുകള്‍ക്കും കാരണമായ ഒന്നാണ് മുജാഹിദ് വിഭാഗത്തിലെ പിളര്‍പ്പും പിളര്‍പ്പിനെത്തുടര്‍ന്നുണ്ടായ കിടമത്സരങ്ങളും. അത്തരം തര്‍ക്കങ്ങള്‍ക്കൊക്കെ ഒരളവു വരെ അവസാനം കുറിച്ച് കൊണ്ടാണ് പ്രബലമായ രണ്ട് മുജാഹിദ് വിഭാഗങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം ഒന്നായത്.

വലിയ ജനകീയ പങ്കാളിത്തത്തോടെ കോഴിക്കോട് കടപ്പുറത്ത് ലയനസമ്മേളനവും കൃത്യം ഒരു വര്‍ഷത്തിന് ശേഷം മലപ്പുറം കൂരിയാട് വെച്ച് സംയുക്തമായി സംസ്ഥാന സമ്മേളനവും നടന്നു. പിളര്‍ന്ന മതസംഘടനകള്‍ ഒരുകാലത്തും ഒന്നായ ചരിത്രമോ കീഴ്‌വഴക്കമോ ഇല്ലാത്തതിനാല്‍ ഇത്തരമൊരു ലയനത്തെ ഒരു സാമൂഹ്യ അത്ഭുതമായാണ് പലരും വീക്ഷിച്ചത്. മുജാഹിദുകളുടെ ലയനത്തെ കേരളത്തിലെ മറ്റ് മുസ്ലിം സംഘടനകളെല്ലാം സ്വാഗതം ചെയ്യുന്ന അപൂര്‍വം സ്ഥിതിവിശേഷത്തിനും കേരളക്കര സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു.

എന്നാല്‍ ലയനത്തിന് ശേഷമുള്ള മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ഒരു വര്‍ഷക്കാലത്തെ വിലയിരുത്തിയാല്‍ കേരള മുസ്ലിംകള്‍ക്കും പൊതുസമൂഹത്തിനും ആശങ്കയ്ക്ക് വകയുള്ള ചില പ്രവണതകള്‍ മുളച്ചു വരുന്നുണ്ടെന്ന് പറയാതെ വയ്യ. ഐക്യപ്പെട്ടതിന്റെ സന്തോഷങ്ങള്‍ക്കിടയിലും വെള്ളം മുങ്ങിപ്പോകുന്ന ചില തുരുത്തുകളെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കാനാവില്ല.

ടി.പി അബ്ദുല്ലക്കോയ മദനിയുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ കോഴിക്കോട് സിഡി ടവര്‍ കേന്ദ്രമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന മുജാഹിദ് വിഭാഗത്തില്‍ നിന്നും കോഴിക്കോട് മര്‍ക്കസുദ്ദഅ്‌വ കേന്ദ്രമായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്ന ഡോ. ഹുസൈന്‍ മടവൂരിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുണ്ടായിരുന്ന മുജാഹിദ് പക്ഷത്തിന് ചില പ്രത്യേകതകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. വക്കം മൗലവി, കെ. എം. മൗലവി, മുഹമ്മദ് അബ്ദുറഹിമാന്‍ സാഹിബ്, കെ എം സീതി സാഹിബ്, ഇ മൊയ്തു മൗലവി തുടങ്ങിയ ബഹുമുഖ പ്രതിഭകളുടെ പാരമ്പര്യത്തെ അര്‍ത്ഥവത്താക്കുന്ന സാമൂഹ്യ സാംസ്‌കാരിക വിദ്യാഭ്യാസ ഇടപെടലുകള്‍ നടത്തുന്നതില്‍ അവര്‍ ശ്രദ്ധ പതിപ്പിച്ചിരുന്നു.

ഒരു ബഹുസ്വര സമൂഹത്തിന്റെ ഇഴയടുപ്പങ്ങള്‍ക്ക് കോട്ടം തട്ടാത്ത രൂപത്തിലുള്ള പ്രബോധന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ സംഘടിപ്പിക്കുന്നതിലും അവര്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. പല പോരായ്മകളും ഉണ്ടായിരുന്നവെങ്കിലും മുജാഹിദ് ഗ്രൂപ്പുകളില്‍ അല്പമെങ്കിലും മുന്നോട്ട് നടക്കുന്ന വിഭാഗം എന്ന് തോന്നല്‍ പൊതുസമൂഹത്തിലുണ്ടാക്കുവാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നു എന്നത് സത്യമാണ്.

തികഞ്ഞ ജനാധിപത്യ പ്രക്രിയയിലൂടെ താഴേ തട്ട് മുതല്‍ സംസ്ഥാന തലം വരെ കമ്മറ്റികള്‍ രൂപീകരിച്ച് കൂടിയാലോചനകളും ചര്‍ച്ചകളും സംവാദങ്ങളും വഴി പ്രവര്‍ത്തനം ചിട്ടപ്പെടുത്തിയിരുന്ന ഒരു രീതിയാണ് മടവൂര്‍ വിഭാഗത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ അവരുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ മത പ്രബോധനത്തോടൊപ്പം സമൂഹവും പരിസ്ഥിതിയും സ്ത്രീ ശാക്തീകരണവും മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തനവും സാംസ്‌കാരിക പരിപാടികളുമെല്ലാം ഇടം പിടിച്ചിരുന്നു.

അതിശക്തമായ ഒരു യൂത്ത് വിങ്ങുള്ള അവര്‍ മറുവിഭാഗവുമായി ലയിക്കുന്നതോടെ മറുവിഭാഗത്തിലേക്കും ആ പ്രവര്‍ത്തന രീതിയും ശൈലിയും ക്രമേണ കടന്നെത്തും എന്ന പ്രതീക്ഷയാണ് കേരളത്തിലെ പൊതുസമൂഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നത്. എന്നാല്‍ ലയന ശേഷമുള്ള കഴിഞ്ഞ ഒരു വര്‍ഷക്കാലത്തെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ വിലയിരുത്തിയാല്‍ നേരെ മറിച്ചാണ് സംഭവിക്കുന്നത് എന്ന് കാണാന്‍ പറ്റും.

പ്രവര്‍ത്തന തലങ്ങളില്‍ വലിയ ശൂന്യത രൂപപ്പെട്ടു എന്ന് മാത്രമല്ല, ജനാധിപത്യ രീതിയിലുള്ള കൂടിയാലോചനകളും ചര്‍ച്ചകളും വരെ സംഘടനക്കകത്ത് ഇല്ലാതെയായി. കാഴ്ചപ്പാടുകളില്‍ തികഞ്ഞ സങ്കുചിതത്വവും പ്രവര്‍ത്തന രീതികളില്‍ കടുത്ത അസഹിഷ്ണുതയും സാമൂഹ്യ കാഴ്ചപ്പാടുകളില്‍ വലിയ തോതിലുള്ള പിന്തിരിപ്പന്‍ സ്വാഭാവവും വെച്ച് പുലര്‍ത്തുന്ന ഏതാനും ചിലര്‍ ആ സംഘടനയെ ഹൈജാക്ക് ചെയ്ത് കാലത്തിന് പിറകോട്ട് വലിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

അവര്‍ സംഘടനക്കകത്ത് കൂടുതല്‍ പിടി മുറുക്കുന്നു. മുസ്ലിം സമൂഹത്തെ മുന്നോട്ട് നടക്കാന്‍ പ്രാപ്തരാക്കുന്നതില്‍ ഗണനീയമായ പങ്ക് വഹിച്ച ഒരു നവോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനം ആ സമൂഹത്തെ പിറകോട്ട് പിടിച്ച് വലിക്കുന്നവരുടെ ഒരു സംഘമായി മാറുന്നത് എന്ത് മാത്രം ദുഃഖകരമല്ല.

മുകള്‍ത്തട്ടില്‍ നിന്ന് അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കപ്പെടുന്ന ജീവനില്ലാത്ത സര്‍ക്കുലറുകളുടെ സൂക്ഷിപ്പുകാരായി യുവജന പ്രസ്ഥാനവും വനിതാ വിഭാഗവും വിദ്യാര്‍ത്ഥി പ്രസ്ഥാനവുമെല്ലാം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണിന്ന്. സ്വതന്ത്രമായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്ന ഈ കീഴ്ഘടകങ്ങളൊക്കെയും മതത്തെ അക്ഷരവായനക്കപ്പുറം തിരിച്ചറിയാന്‍ പറ്റാത്ത കര്‍മ്മശാസ്ത്ര പിടിവാശിക്കാരായ ഏതാനും സര്‍ക്കുലര്‍ സെക്രട്ടറിമാരുടെ ഇരകളായി മാറിയിരിക്കുന്നു. സര്‍ഗ്ഗ ശേഷിയും പ്രവര്‍ത്തന ഊര്‍ജ്ജ്വവുമുള്ള യുവനിര പ്രസ്ഥാനത്തെ വിട്ട് മറ്റിടങ്ങളിലേക്ക് ചേക്കേറുന്ന സ്ഥിതി വിശേഷങ്ങളും രൂപപ്പെട്ടു വരുന്നു.

കേരള മുസ്ലിം സമൂഹത്തിന് ഇപ്പോള്‍ വേണ്ടത് മതവിഷയങ്ങളില്‍ കുറേക്കൂടി വിശാല മനസ്‌കതയും ഇന്‍ക്ലൂസീവ്‌നെസും പ്രകടമാക്കുന്ന സമീപനമാണ്. അതിന് പകരം തീവ്ര ആത്മീയതയുടെയും സ്ത്രീ വിരുദ്ധതയുടേയും പാതയില്‍ സഞ്ചരിച്ചു കൊണ്ട്, കര്‍മ്മശാസ്ത്ര ശാഠ്യങ്ങളുടെ ഇരുമ്പ് വലയത്തിനുള്ളിലിരുന്ന് മറുപക്ഷത്തുള്ളവരെയെല്ലാം കാഫിറുകളാക്കിക്കൊണ്ട്, കലയേയും സംഗീതത്തേയും നിഷിദ്ധമാക്കിക്കൊണ്ട്, അന്യമതക്കാരുടെ ആഘോഷ ദിവസങ്ങളെപ്പോലും അവമതിച്ചു കൊണ്ട്, അവര്‍ക്ക് ആശംസകള്‍ നല്‍കുന്നത് പോലും ഹറാമാക്കിക്കൊണ്ട്, പ്രസംഗങ്ങള്‍ മാത്രമാണ് മതപ്രബോധനം എന്ന് കരുതിക്കൊണ്ട്, മുസ്ലിം നവോത്ഥാനത്തെ അതിന്റെ റിവേഴ്സ് ഗിയറിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു കോക്കസിന്റെ നിഗൂഢ നിയന്ത്രണത്തിലേക്ക് മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനം എത്തിപ്പെടുമോ എന്ന സംശയമാണ് ഇപ്പോള്‍ ഉയരുന്നത്.

ഇത്തരമൊരു ദുരവസ്ഥയില്‍ നേതൃനിരയുടെ തലപ്പത്തുള്ളവര്‍ നിസ്സഹായരാണെന്നാണ് മനസ്സിലാക്കാന്‍ സാധിക്കുന്നത്. ലയിച്ച രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളുടെയും ഏറ്റവും തലപ്പത്തുള്ള രണ്ട് പേരെ വളരെ അടുത്തറിയുന്ന ഒരാളാണ് ഈ ലേഖകന്‍. ടി പി അബ്ദുല്ലക്കോയ മദനിയും ഡോ. ഹുസൈന്‍ മടവൂരും. രണ്ട് പേരുടേയും കാഴ്ചപ്പാടുകളും നയസമീപനങ്ങളും ഏതാണ്ട് സമാനമാണ്. മത സാമൂഹിക വിഷയങ്ങളില്‍ പുരോഗമന കാഴ്ചപ്പാടുള്ളവരാണ് ഇരുവരും.

ഒരു ബഹുസ്വര സമൂഹത്തില്‍ എങ്ങിനെ പ്രവര്‍ത്തിക്കണം എന്നതിനെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ ബോധ്യമുള്ളവര്‍.. പക്ഷേ സംഘടനയേയും അതിന്റെ നയനിലപാടുകളേയും തീരുമാനിക്കുന്നതും നടപ്പിലാക്കുന്നതും തിരശ്ശീലക്ക് പിറകില്‍ നിന്നുള്ള കൈകളാണ്. ഒരു വലിയ ചുഴിയിലേക്കാണ് അവര്‍ ഈ വഞ്ചി തുഴഞ്ഞു പൊയ്‌ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതെങ്കിലും അത് നിസ്സഹായരായി നോക്കി നില്‍ക്കുന്ന ദുരവസ്ഥയിലാണ് നേതൃനിരയിലുള്ളവര്‍.

പൂര്‍വിക പണ്ഡിതന്മാരെ ചോദ്യം ചെയ്തും പ്രമാണങ്ങളുടെ വെളിച്ചത്തില്‍ അവരോട് സംവദിച്ചുമാണ് മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനം കേരളത്തില്‍ വളര്‍ന്ന് വന്നത്. എന്നാല്‍ ആ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ പിന്മുറക്കാര്‍ ഇന്ന് ശ്രമിക്കുന്നത് നേതൃനിരയെ ചോദ്യം ചെയ്യാതെ അനുസരിക്കുന്ന ഒരു മാട്ടിന്‍കൂട്ടത്തെ വളര്‍ത്തിക്കൊണ്ടു വരുവാനാണ്.

എന്തൊരു വിരോധാഭാസമെന്ന് നോക്കൂ. സംഘടനക്കകത്ത് ക്രിയാത്മക ചോദ്യങ്ങളും വിമര്‍ശനങ്ങളും ഉയര്‍ത്തുന്നവരാണ് ഏതൊരു സംഘടനയുടേയും കരുത്തെന്നും ആ കരുത്താണ് സംഘശക്തിയെ സക്രിയമായി മുന്നോട്ട് നയിക്കുകയെന്നുമുള്ള അടിസ്ഥാന തത്വം പോലും “അനുസരിക്കൂ, നേതൃത്വത്തിന് കീഴടങ്ങൂ” എന്ന് ഉത്തരവിടുന്ന നേതാക്കള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നില്ല. കഴിഞ്ഞ കാലങ്ങളില്‍ സ്വതന്ത്രമായി കര്‍മ്മ പദ്ധതികള്‍ ആവിഷ്‌കരിച്ച് മുന്നോട്ട് പോയിരുന്ന യുവജന വിഭാഗത്തിന് പോലും അവരുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളും അജണ്ടകളും സെറ്റ് ചെയ്യാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഇന്നില്ല.

തിരുവായ്ക്ക് എതിര്‍വായില്ലാത്ത അലറി വിളിക്കുന്ന നേതാക്കളുടെ കയ്യൊപ്പുകള്‍ക്ക് വേണ്ടി അവരുടെ അജണ്ടകളും കര്‍മ്മ പദ്ധതികളും അനുവാദം കാത്ത് കിടക്കണം. ആ കയ്യൊപ്പ് പതിഞ്ഞാല്‍ മാത്രമേ യുവനിരക്ക് ഒരു കാലടി മുന്നോട്ട് വെക്കാന്‍ പാടുള്ളുവത്രേ. കയ്യും കാലും വരിഞ്ഞു കെട്ടി കടലില്‍ നീന്തി വിജയിക്കുവാന്‍ യുവത്വത്തോട് ആഹ്വാനം ചെയ്യുകയാണവര്‍. ഇതൊക്കെയായിരുന്നോ ഇരുപത്തിയൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ വെല്ലുവിളികള്‍ ഏറ്റെടുക്കാന്‍ ഐക്യപ്പെടുന്നവരില്‍ നിന്ന് സമൂഹവും കാലവും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നത്?

പഴയ കാല മുജാഹിദ് നേതൃനിര നോക്കിയാല്‍ ഭാവനാസമ്പന്നമായൊരു വൈവിധ്യം അവരില്‍ കാണാന്‍ സാധിക്കുമായിരുന്നു. ബഹുഭാഷ പണ്ഡിതനും മലബാര്‍ മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്നുള്ള ആദ്യ ഗ്രന്ഥകാരനും എക്‌സൈസ് ഇന്‍സ്‌പെക്ടറുമായിരുന്ന സയ്യിദ് സനാഉല്ല മക്തി തങ്ങള്‍, എഴുത്തുകാരനും പത്രാധിപരും സ്വദേശാഭിമാനി പത്രമടക്കം നിരവധി പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളുടെ സ്ഥാപകനുമായിരുന്ന വക്കം മൗലവി, സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനിയും ഖിലാഫത്ത് പ്രക്ഷോഭങ്ങളുടെ നേതൃനിരയില്‍ തിളങ്ങുകയും ചെയ്ത കെ എം മൗലവി, കെ പി സി സി പ്രസിഡന്റ് പദവി വരെ അലങ്കരിച്ചിരുന്ന മുഹമ്മദ് അബ്ദുറഹിമാന്‍ സാഹിബ്, സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനിയായിരുന്ന ഇ മൊയ്തു മൗലവി, നിയമസഭാ സ്പീക്കറും പ്രഭാഷകനും അഡ്വക്കേറ്റുമായിരുന്ന കെ എം സീതി സാഹിബ്, (Water, water, everywhere, Nor any drop to drink” എന്ന ഗാന്ധിജിയുടെ വൈക്കം സത്യാഗ്രഹ പ്രസംഗത്തിലെ വരികള്‍ “”വെള്ളം,വെള്ളം സര്‍വത്ര വെള്ളം, ഒരു തുള്ളി കുടിപ്പനില്ലത്രേ”” എന്നു കാവ്യാത്മകമായി ഞൊടിയിടയില്‍ പരിഭാഷപ്പെടുത്തിയ അതേ സീതി സാഹിബ്), തുടക്കകാലത്ത് യുക്തിവാദി നേതാവായിരുന്ന മലബാറിലെ അറിയപ്പെടുന്ന ഡോക്ടര്‍ എം ഉസ്മാന്‍ സാഹിബ്.. അങ്ങിനെ എത്രയെത്ര പേര്‍..

വൈവിധ്യമാര്‍ന്ന ജീവിത മേഖലകളില്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ പോലെ വെട്ടിത്തിളങ്ങി നിന്നിരുന്ന മഹാരഥന്മാര്‍. അത്തരം നേതാക്കന്മാരാല്‍ സമ്പന്നമായിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ പ്രവര്‍ത്തന തലങ്ങളില്‍ തികഞ്ഞ വൈവിധ്യം പുലര്‍ത്താനും ഒരു ബഹുസ്വര സമൂഹത്തിന്റെ നാഡിമിടുപ്പുകള്‍ മനസ്സിലാക്കി പ്രവര്‍ത്തിക്കാനും അവര്‍ക്കൊക്കെയും സാധിച്ചു. നേതൃനിരയില്‍ ഭാവനാസമ്പന്നതയുടെ അത്തരമൊരു വൈവിധ്യം ഇന്നില്ലാതെ പോയി. മതപണ്ഡിതന്മാരുടെ ഒരു കൂട്ടം മാത്രമായി നേതൃനിര പരിമിതപ്പെട്ടു. അതിന്റെ ദുരന്തം കൂടിയാണ് ഈ നവോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനം ഇന്നനുഭവിക്കുന്നത് എന്ന് വേണമെങ്കില്‍ പറയാം.

ചില പ്രത്യേക വിഷയങ്ങളില്‍ വ്യത്യസ്തമായ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന നേതാക്കന്മാര്‍ക്ക് അതിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യവും ഇടവും നല്‍കിയിരുന്ന ഒരു പഴയ കാല മുജാഹിദ് പാരമ്പര്യത്തില്‍ നിന്ന് വിട്ട് മാറി കാര്‍ക്കശ്യക്കാരായ ഏതാനും നേതാക്കള്‍ വരച്ച വരയ്ക്കുള്ളില്‍ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ തളച്ചിടണമെന്ന് പറയുന്ന വരട്ടു വാദത്തിലേക്കാണ് മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനത്തെ അതിന്റെ പിന്‍സീറ്റ് ഡ്രൈവര്‍മാര്‍ കൊണ്ട് പോകാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത്.

ജിന്ന്, സിഹ്ര്‍ വിവാദങ്ങള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും ഉയര്‍ത്തിക്കൊണ്ട് വന്ന്, പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ മുഖപത്രങ്ങളില്‍ വിശദീകരണവും വിശദീകരണത്തിന് മേല്‍ വിശദീകരണവും നല്‍കിക്കൊണ്ട്, ഇന്നത്തെ തലമുറ അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന ജീവത് പ്രശ്‌നങ്ങളെ അഡ്രസ് ചെയ്യാതെ അപഹാസ്യമായ ചര്‍ച്ചകളിലേക്ക് പ്രസ്ഥാനത്തെ തളച്ചിടുന്ന കാഴ്ചയും നാം കണ്ടു. അത്തരം വിഷയങ്ങളില്‍ പരസ്പരം തര്‍ക്കിക്കുകയും പോരടിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു യുവനിരയെയാണ് സോഷ്യല്‍ മീഡിയയില്‍ പോലും കാണാന്‍ കഴിയുന്നത്.

അഭിപ്രായ വൈവിധ്യങ്ങളെ ഇരുമ്പ് ദണ്ഡുപയോഗിച്ച് അടിച്ചര്‍മര്‍ത്താന്‍ നോക്കുന്ന അലറിവിളിക്കലുകള്‍ കൂരിയാട് നടന്ന മുജാഹിദ് സമ്മേളനത്തിന്റെ സമാപന വേദിയില്‍ പോലും കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു എന്നതാണ് അത്യന്തം ദുഃഖകരമായിട്ടുള്ളത്. ടി പി അബ്ദുല്ലക്കോയ മദനിയും ഡോ. ഹുസൈന്‍ മടവൂരും ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള നേതാക്കളും സമ്മേളനത്തില്‍ പങ്കെടുത്ത സൗഹാര്‍ദ്ദ പ്രതിനിധികളും പേര്‍ത്തും പേര്‍ത്തും പറഞ്ഞ സഹിഷ്ണുതയുടെ പാഠങ്ങളെ മുഴുവന്‍ റദ്ദ് ചെയ്യുന്ന പ്രകടനങ്ങളാണ് പിന്‍സീറ്റ് ഡ്രൈവര്‍മാരില്‍ നിന്നും സമ്മേളന വേദിയില്‍ ഉയര്‍ന്നത്. അവരൊരു ന്യൂനപക്ഷമാണെന്നു കരുതിയാല്‍ തെറ്റി. ആ ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ കൈകളിലായിരുന്നു സംഘടനയെന്ന പോലെ സമ്മേളനത്തിന്റെയും ചുക്കാന്‍.

കാലികമായ ദൗത്യങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാതിരിക്കുന്നതിടത്താണ് വലിയ അപകടങ്ങള്‍ പതിയിരിക്കുന്നത്. എല്ലാവിധത്തിലുള്ള മത തീവ്രവാദങ്ങള്‍ക്കുമെതിരെ പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്ക് മുമ്പ് തന്നെ കേരളക്കരയില്‍ ശബ്ദമുയര്‍ത്തിയവരാണ് മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനക്കാര്‍. അബ്ദുല്‍ നാസര്‍ മഅദനിയുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ ഐ എസ് എസ് രൂപീകൃതമായ ഘട്ടത്തില്‍ തന്നെ കേരളത്തിന്റെ ബഹുസ്വര ജീവിതത്തിന് അത് ആഴത്തിലുള്ള മുറിവേല്പിക്കുമെന്ന് കണ്ടറിഞ്ഞു കൊണ്ട് ശക്തമായ തീവ്രവാദ വിരുദ്ധ ക്യാമ്പയിനുകള്‍ക്ക് തുടക്കം കുറിച്ച കേരളത്തിലെ ആദ്യത്തെ മതസംഘടനയാണ് അത്.

പിന്നീടിങ്ങോട്ടും അതേ നിലപാടുകളാണ് സംഘടന തുടര്‍ന്ന് വന്നിട്ടുള്ളത്. എന്നാല്‍ ഈയടുത്ത കാലത്തായി സംഘടനക്കകത്തും സംഘടനയുടെ പിളര്‍പ്പുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില അവാന്തര വിഭാഗങ്ങള്‍ക്കിടയിലും തീവ്ര ആത്മീയതയുടെ കടന്നുകയറ്റമുണ്ടായിട്ടുണ്ടെന്നത് നിഷേധിക്കുക വയ്യ. ആത്മീയ ജീവിതത്തിന്റെ പൂര്‍ണതക്ക് യമനിലേക്ക് ആട് മേക്കാന്‍ പോകുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതില്‍ അത്തരം തീവ്ര ആത്മീയതകള്‍ക്ക് വലിയ പങ്കുണ്ട്.

അത്തരം ചിന്താധാരകള്‍ കൂടുതല്‍ യുവാക്കള്‍ക്കിടയില്‍ സ്വാധീനം നേടി വരുമ്പോള്‍, ജാറങ്ങള്‍ തകര്‍ക്കുന്നത് പോലെയുള്ള “തീവ്ര ശുദ്ധീകരണ” പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് കേരളക്കര സാക്ഷ്യം വഹിക്കുമ്പോള്‍, അമുസ്ലിമിന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്നുള്ള പ്രകാശം പോലും തടയണമെന്ന് ചില “പണ്ഡിതന്മാര്‍” പ്രസംഗിക്കുമ്പോള്‍ രോഗം പടിവാതില്‍ക്കലല്ല, വീട്ടിനുള്ളില്‍ തന്നെ എത്തിയിട്ടുണ്ടെന്ന തിരിച്ചറിവാണ് ഉണ്ടാകേണ്ടത്. അത്തരം തിരിച്ചറിവുകളെ അഡ്രസ് ചെയ്യുന്ന കര്‍മപദ്ധതികളാണ് ഉണ്ടാകേണ്ടത്.

തീവ്രവാദത്തിനെതിരെയുള്ള മുന്‍കാല നിലപാടുകളുടെ തുടര്‍ച്ചയും വളര്‍ച്ചയും മാറിയ സാഹചര്യങ്ങളില്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തമാക്കുവാന്‍ ഐക്യപ്പെട്ട മുജാഹിദുകളുടെ ഊര്‍ജ്ജം ചിലവഴിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. ആന്തരിക വടം വലികളിലും സമൂഹത്തിനോ സമുദായത്തിനോ ഗുണം നല്‍കാത്ത വിഷയങ്ങളിലുമാകരുത് ആ ഊര്‍ജം ചിലവഴിക്കപ്പെടേണ്ടത്.

ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ഈ സംഘടനയെ പിറകോട്ട് പിടിച്ചു വലിക്കുന്ന ശക്തികളെ തിരിച്ചറിയാനും നിയന്ത്രിക്കാനും നേതൃനിരയിലുള്ളവര്‍ക്ക് സാധിക്കാത്ത പക്ഷം മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനത്തെ കാത്തിരിക്കുന്നത് കൂടുതല്‍ ക്ഷിദ്രതയും ഭിന്നിപ്പുമാണ്. ജനാധിപത്യ രീതികളും കൂട്ടായ ചര്‍ച്ചകളും പുനസ്ഥാപിക്കപ്പെടണം. യുവനിരയുടെ അഭിപ്രായങ്ങളെക്കൂടി കേള്‍ക്കാനുള്ള മനസ്സുണ്ടാവണം. ഇനിയുമൊരു ഭിന്നിപ്പിനെ ഈ പ്രസ്ഥാനത്തിന് താങ്ങാനാവുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

കാലം കാത്തിരുന്ന് കൈവന്ന ഐക്യമാണിത്. ഇത്തരമൊരു അവസരം ഇനി ചരിത്രത്തിന്റെ മറ്റൊരു ഘട്ടത്തിലും ഉണ്ടായെന്ന് വരില്ല. ഈ അവസരത്തെ കേരള പൊതുസമൂഹത്തിനും മുജാഹിദ് പ്രസ്ഥാനത്തിനും ഗുണകരമാവുന്ന ഒരു തലത്തിലേക്ക് പരിവര്‍ത്തിപ്പിച്ചെടുക്കുവാന്‍ ധിഷണാപൂര്‍ണമായ ഇടപെടലുകള്‍ നടത്തേണ്ട അവസരമാണിത്.

അത്തരം ഇടപെടലുകള്‍ നേതൃതലത്തില്‍ ഉണ്ടായേ തീരൂ. ഫാസിസം ഇന്ത്യയെ വിഴുങ്ങാന്‍ വായ് പിളര്‍ത്തി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതിനെതിരെയുള്ള മതേതര സമൂഹത്തിന്റെ ചെറുത്തു നില്പിന് കരുത്ത് നല്കുന്ന ഒരു ന്യൂനപക്ഷത്തെ വളര്‍ത്തിക്കൊണ്ടു വരുന്നതില്‍ മുജാഹിദ് വിഭാഗത്തിന് അവരുടേതായ പങ്ക് വഹിക്കാന്‍ കഴിയണം. നവോത്ഥാന പൈതൃകത്തിന്റെ തന്നെ അടിവേരറുക്കുന്ന ആന്തരിക ശൈഥില്യങ്ങള്‍ക്കെതിരെ ജാഗ്രത പാലിക്കാനും കഴിയണം. അതിന് കഴിയാത്ത പക്ഷം ഒരു വലിയ സാമൂഹ്യ ദുരന്തത്തിലേക്കാണ് ഈ സംഘടനയേയും അതിന്റെ ലക്ഷക്കണക്കിന് അനുയായികളേയും അതിന്റെ നേതൃത്വം നയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന് സങ്കടത്തോടെ പറയേണ്ടി വരും.